Czy wszystko mi wolno? Znaczenie swobodnych zabaw w przedszkolu
Maria Caiati, Svjetlana Delac, Angeli Muller
fragment tekstu:
(...)
"Nieważne jest, co mamy na myśli, lecz jak zostanie to odebrane" - definiowanie i ocenianie jako język braku akceptacji.
Proszę przeprowadzić pewien eksperyment: niech w Państwa wnętrzu jakaś osoba, którą szanujecie, wypowiada w stosunku do was wszystko to, co powiedzieliście Państwo w ciągu dnia do dzieci: pytania, porady, rozkazy, pouczenia w tym samym tonie i używając tych samych słów. Czy słysząc to wszystko, czujecie się Państwo akceptowanym i kochanym człowiekiem?
Albo też proszę sobie wyobrazić, że (dorosły) przyjaciel zachowuje się z jakichś powodów tak grubiańsko, jak w tym samym momencie dziecko. jakimi stówami zareagowalibyście na to w stosunku do dziecka, a jakimi wyjaśnilibyście przyjacielowi, że zachowuje się skandalicznie? Dwóch rzeczy można nauczyć się za pomocą tych metod: z jaką łatwością - nie zauważając tego - wyrażamy coś bez cienia uczuć i zachowujemy skostniałą hierarchię, oraz gdzie trzeba rozpocząć wprowadzanie zmian. A jeżeli ktoś wysunie argument, że dziecko przecież wyczuwa, że jest (trzeba by powiedzieć: mimo wszystko?) lubiane, wtedy można odpowiedzieć tylko: "Świetnie, że to czuje, ale dlaczego w takim razie tak bardzo pogrążamy j< naszymi wypowiedziami w rozpaczy?" Człowiek posługuje się mową przecież nie dlatego, by wprowadzać zamęt w życie dziecka i wyrażać sprzeczności ze swoimi własnym niewerbalnymi sygnałami (które jednał w chwili zdenerwowania także nie są akceptowalne). A może dziecko ma sobie samo wybrać z tego chaosu coś, co jest słuszne Nie ma żadnych wątpliwości, że dorosły ma problemy i odczucia, które są warte tego, b; zostały przekazane innym, tylko że należy zapytać, dlaczego musi być to związane z poniżaniem dziecka jako partnera rozmowy Pewność siebie i wiara we własne siły u dziecka są podobne do delikatnej roślinki; jeżeli złamiemy ją przez nieuwagę albo z powodu niezręczności, unieszczęśliwimy dziecko a tylko nieszczęśliwi ludzi stają się twardzi i źli.
Podstawą udanego porozumienia miedzy ludźmi jest rozumienie i wspieranie procesu komunikacji, co oznacza, że należy unikać destruktywnych struktur i wykorzystywać lub budować konstruktywne.
Proces komunikacji ma - formułując to w kilku słowach - następującą strukturę: jest nadawca, który wysyła informacje oraz odbiorca, który je przyjmuje. Ponieważ nie jesteśmy w stanie wejść w skórę drugiego człowieka i odczytać jego myśli, przekaz ten musi odbyć się w formie werbalnej lub niewerbalnej wypowiedzi, tak zwanego kodu, który jest w mniejszym lub większym stopniu zaszyfrowany. (...)