(...)
SOLIDARNOŚĆ
Być bez domu znaczy nie tylko nie mieszkać
w budynku z cegły, ale również być nie chcianym,
odrzuconym, niekochanym.
Pisząc te słowa, muszę myśleć o ciągle jeszcze istniejących państwowych placówkach opieki społecznej, gdzie dzieci wyglądają swoich rodziców, a starzy ludzie czekają na swe dorosłe już dzieci lub tylko na śmierć. Muszę myśleć o tym, że w dzisiejszych czasach pracodawcy wolą zapłacić karę, niż dać pracę ludziom upośledzonym fizycznie lub psychicznie, choć to ich ustawowy obowiązek. Myślę też o długiej i beznadziejnej kolejce uchodźców, z którymi spotykam się każdego dnia. Państwo wprawdzie udziela im niezbędnej pomocy na czas rozpatrywania ich wniosku o azyl, ale nie może dać poczucia bezpieczeństwa ani zapewnić, że zostaną przyjęci. Tę traumę pogłębia dodatkowo poczucie utraty domu i godności.
Myślę, że już najwyższy czas, aby znaleźć nowe podejście uwzględniające fakt, że "być bez domu" (z jakiegokolwiek powodu) nie oznacza tylko utraty
domu jako takiego, jest to także stan, kiedy człowiek czuje się nie chciany, odrzucony, niekochany.
Na szczęście zmiany, jakie nadeszły w listopadzie 1989 roku, wyzwoliły w naszym społeczeństwie inicjatywę pomocy na rzecz człowieka pojmowanego jako całość. Jedną z pierwszych osób, które zaczęły działać, była pani Olga Havlova. Jej Komitet Dobrej Woli - obecnie już fundacja - wspiera koncepcyjnie i finansowo system pomocy dla ludzi w trudnej sytuacji. Rozwój Komitetu jest możliwy tylko dzięki ofiarnej służbie społecznej i doradczej tysięcy ludzi tworzących stowarzyszenia obywatelskie lub inne struktury użyteczności publicznej, aktywnie działających w kościelnych organizacjach charytatywnych czy w diakonatach. Także dzięki rodzinom przyjmującym dzieci pod swoją opiekę. Dzięki wszystkim ludziom dobrej woli i otwartych serc. Inni zrozumieli, że ludzi bez domu nie wystarczy wprowadzić do budynku z cegły (bidul, dom dla emerytów czy noclegownia), ale należy im przywrócić pełną godność człowieka.
(...)