34. Życie i posługa kapłanów zawsze rozwija się. w kontekście historycznym, pełnym coraz to nowych problemów i nieodkrytych bogactw, w których żyje Kościół pielgrzymujący w świecie.
Kapłaństwo nie rodzi się z historii, ale z niezmiennej woli Pana. Styka się jednak z warunkami historycznymi oraz - zawsze pozostając wierne sobie - w konkretnych wyborach kształtuje się także przez relacją krytyczną i poszukiwanie harmonii ewangelicznej ze « znakami czasów ». Z tego powodu prezbiterzy mają za zadanie interpretować te « znaki » w świetle wiary i poddawać je roztropnemu rozeznaniu. W każdym razie nie powinni ich nie zauważać, przede wszystkim jeśli chce się skutecznie i odpowiednio tak ukierunkować życie, by ich służba i świadectwo były coraz owocniejsze dla Królestwa Bożego.
Na obecnym etapie życia Kościoła, prezbiterzy są powołani do głębokiego przeżywania swojej posługi z wrażliwością na głębsze, liczne i delikatne wymagania o charakterze nie tylko duszpasterskim, lecz także społecznym i kulturowym, które powinni podjąć.
Angażują się więc oni dzisiaj na różnych polach apostolstwa, które wymagają od nich wspaniałomyślności i całkowitego poświęcenia, przygotowania intelektualnego, a przede wszystkim dojrzałego i głębokiego życia duchowego zakorzenionego w miłości duszpasterskiej, która jest ich specyficzną drogą do świętości oraz stanowi autentyczną służbą wiernym w posłudze duszpasterskiej.
Wymaganie nowej ewangelizacji
35. Wynika stąd, że kapłan jest włączony, w szczególny sposób, w misję, całego Kościoła, jaką jest nowa ewangelizacja. Wychodząc od wiary w Jezusa Chrystusa, Odkupiciela człowieka, ma pewność, że w Nim znajduje się « niezgłębione bogactwo » (Ef 3, 8), którego żadna kultura i żadna epoka nie może wyczerpać i z którego zawsze mogą korzystać ludzie, by ubogacić się.
Jest to więc godzina odnowienia naszej wiary w Jezusa Chrystusa, który jest ten sam « wczoraj, dziś i na wieki » (Hbr 13, 8). Dlatego « powołanie do nowej ewangelizacji jest przede wszystkim powołaniem do nawrócenia ». Jest to równocześnie powołanie do tej nadziei, która « jest oparta na Bożych obietnicach i na wierności Jego słowu, nadziei, której niewzruszonym pewnikiem jest zmartwychwstanie Chrystusa, Jego ostateczne zwycięstwo nad grzechem i śmiercią - pierwsze orędzie i korzeń wszelkiej ewangelizacji, podstawa postępu człowieka, początek każdej autentycznej kultury chrześcijańskiej ».
W tym kontekście kapłan powinien przede wszystkim ożywiać swoją wiarę, nadzieję i szczerą miłość do Chrystusa, by móc ofiarować Go wiernym i wszystkim ludziom takim, jakim jest On rzeczywiście, czyli żywą i fascynującą Osobą, która miłuje nas bardziej niż wszyscy, ponieważ oddał za nas swoje życie: (...)