To nie są moje słowa. Tu chodzi o Słowo. O to Słowo, które św. Augustyn nazywał "sakramentem słuchu". Jest to Słowo, które szuka nie tyle uszu, co ust. Słowo, które można spożywać. W Ewangelii znajdujemy charakterystyczne słowa: "bierzcie" (do rąk), "jedzcie", "spożywajcie". Do nas również skierowane jest wezwanie: "Chodźcie, nasyćcie się moim chlebem" (Prz 9, 5).
Nasze uroczystości charakteryzuje hałas, wrzawa, rozgadanie, zbyt wiele głosów i słów. Tym, czego brakuje, jest Słowo. Nasze stoły są przepełnione pożywieniem, które niejednokrotnie nie tyle służy życiu, co niesie ze sobą groźbę śmierci. Tym, czego brakuje, jest chleb.
Celem tej książki, w której zajmuję się tekstem Ewangelii według św. Łukasza - odczytywanej w roku liturgicznym C -jest dostarczenie "świątecznego chleba", tak aby nasze niedziele były bardziej chrześcijańskie. "Świętowanie" oznacza bowiem nie tylko powstrzymanie się od pracy, ale przede wszystkim nawiązanie rozmowy z Bogiem. Słowo stanowi jeden z uprzywilejowanych środków służących wejściu w tę komunię. Jesteśmy w komunii ze Słowem i w Słowie. W ten sposób zostajemy nie tyle "pouczeni", co "nasyceni". Nie chodzi o to, aby "więcej wiedzieć", lecz o to, aby "zostać przemienionym". Słowo, które słyszymy uszami, jest tylko dźwiękiem. Słowo, które dotyka naszych ust i przemienia nas od wewnątrz, jednocząc się z naszym ciałem, jest pożywieniem, "chlebem życia".
Celem tych komentarzy- skromnym i zarazem ambitnym -jest wzbudzenie pragnienia, aby poczuć smak tego chleba.
A. Pronzato