Słowo na drogę. Rok C cz.1 Rozważania adwentowe.Homilie na niedz.i świ
ks. Piotr Łabuda ( red)
fragment tekstu:
(...)
Środa:
"Już trzy dni trwają przy Mnie,
a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić
zgłodniałych, żeby nie ustali w drodze"
Mt 15,32
Iz 25,6-10a, Ps 23; Mt 15,29-37
Prawdziwy głód
Bez trudu można wyznaczyć na mapie świata strefy, w których ludzie cierpią z powodu głodu lub niedożywienia. Każdego dnia powoduje on śmierć tysięcy ludzi. Zabiegi organizacji międzynarodowych i działania konkretnych państw nie są w stanie, czy też nie do końca chcą zaradzić tym problemom. Ludzie są głodni i potrzebują pożywienia: chleba, ryżu, manioku, grochu czy kukurydzy. Także obok nas, na naszych ulicach, w naszych miastach i wsiach są ludzie głodni. W swojej nędzy materialnej, duchowej czy moralnej, nieśmiało wyciągają rękę. Czasem są natarczywi, w ten sposób próbują zaradzić swojej biedzie. Żebrzą, oszukują, chcą za wszelką cenę przeżyć. Zasłabli w drodze, opuszczeni przez innych, nie mają co jeść.
Wezwanie Adwentu w tej sprawie jest jasne i proste -mamy im pomóc, mamy ich nakarmić, by zaspokoić ich głód, jakikolwiek by on nie był. Chrystus nas uczy, że nie można puścić ich zgłodniałymi, bo zasłabną w drodze i to my właśnie będziemy temu winni.
Czwartek:
"Nie każdy, który mi mówi: «Panie, Panie», wejdzie
do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę
mojego Ojca, który jest w niebie" Mt 7,21
Iz 26,1-6; Ps 118; Mt 7,21.24-27
Wytrwałość i działanie
Wystrzegać się bezmyślności, wystrzegać się lekkomyślności i powierzchowności. Duch winien zawsze pracować na głębiach, by docierać do poznania tajemnicy woli Ojca, który jest w niebie. Rutyna, a nawet dobre przyzwyczajenia, potrafią przysłonić to, co najważniejsze, odwieść od istoty, zatrzymać na tym, co jest tylko pozorną prawdą o "zamazanej twarzy", która mówi, ale nie wie, co mówi, jak mówi i po co mówi. Nie każdy, który mówi "Panie", chce tak naprawdę się z Nim spotkać, by w zaufaniu i bliskości przyjaźni być zawsze z Nim, widzieć, myśleć i działać, według Jego Ducha i brać na serio prawdę, że jest to jedyna, słuszna droga, którą warto iść.
Czasem przyjęcie rozpoznanej woli Bożej jest trudne i wypełnienie jej wiele kosztuje, ale tym większe przynosi szczęście i jest dowodem szczerej miłości. A tajemnica udzielania się Boga tym, którzy Go miłują, jest daleko większa i w jej świetle nieważne staje się cierpienie, trud i poświęcenie. Pan żywy i prawdziwy przychodzi, jest, wypełnia nas łaską i pokojem. Warto więc naprawdę i z głębi serca mówić: "Panie, Panie".