Gdy mówimy o narodzinach, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, mówimy zarazem o wydarzeniach, które miały miejsce w nas i dla nas.
Kiedy bowiem mówimy, że Chrystus narodził się, oznacza to na płaszczyźnie teologicznej, iż Słowo, Syn Boży, przyjęło ludzkie ciało od Dziewicy Maryi. Ona to została wybrana jako święta i niepokalana, aby dać Mu święte i nieskalane człowieczeństwo. Co więcej, poczęła "z Ducha Świętego", aby Jej Dziecię zostało nazwane "Synem Bożym", jak powiedział anioł.
Słowo, które stało się Ciałem, Syn Boży, nie ma wszakże granic. Jego byt jest absolutny i nieskończona jest Jego natura. Toteż otrzymało i przyjęło od Dziewicy ciało, które miało udział w nieograniczonych prerogatywach Syna Bożego. To właśnie tłumaczy, dlaczego ciało zrodzone z Dziewicy Maryi mocą Ducha Świętego jest czymś więcej niż zwykłe ciało jakiegoś człowieka, podlegające ograniczeniom, i dlaczego może ono łączyć oraz scalać w sobie całą ludzkość.
Właśnie dlatego, gdy Chrystus, obarczony naszymi winami, został ukrzyżowany, św. Paweł mógł powiedzieć, że my wszyscy zostaliśmy z Nim ukrzyżowani; a kiedy Chrystus umarł - że my wszyscy razem z Nim umarliśmy; gdy zmartwychwstał - że wszyscy z Nim zostaliśmy wskrzeszeni z martwych; i gdy zasiada w niebie - że i my zasiadamy z Nim na wyżynach niebieskich.