(...)Nieliczną grupą Ojców Soboru Watykańskiego II, działającą bez rozgłosu, była Rzymska Unia Wyższych Przełożonych Zakonnych, licząca 125 członków, spośród których tylko kilku było biskupami, a większość - kapłanami. Odegrali znaczącą rolę w momencie, kiedy Karl Rahner SJ i inni teologowie języka niemieckiego usiłowali przekonać Komisję Koordynacyjną, by w schemacie "O Kościele" rozdział poświęcony życiu zakonnemu został zastąpiony rozdziałem "o powszechnym powołaniu do świętości w Kościele".
Teologowie niemieccy wyrażali obawę, że umieszczenie rozdziału o życiu zakonnym utwierdzi protestantów w przekonaniu, jakoby powołanie do świętości było właściwe tylko dla osób zakonnych, a droga doskonałości ewangelicznej nie dotyczyła osób świeckich; jakoby członkowie wspólnot zakonnych ipso facto byli lepsi od tych, co prowadzą normalne życie w związkach małżeńskich.
Rzymska Unia Wyższych Przełożonych Zakonnych, dostrzegając nowe pozytywne akcenty w proponowanym rozdziale "o powołaniu do świętości w Kościele", nie mogła się zgodzić na wykluczenie tekstu o zakonach, z tak podstawowego dokumentu soborowego, jakim bez wątpienia jest konstytucja Lumen gentium. (...)