(...)
SEKCJA III ODNOWA w RÓŻNYCH RODZAJACH INSTYTUTÓW
Dekret soborowy, po stwierdzeniu prymatu miłości i życia duchowego, przechodzi do szczegółowego określenia poszczególnych charyzmatów życia konsekrowanego (7-11). Ojcowie Soboru, świadomi wielości i różnorodności tych charyzmatów, które ukształtowały "rozmaite formy życia samotnego lub wspólnego i rozmaite rodziny zakonne", już w konstytucji Lumen gentium - w nawiązaniu do teologii św. Pawła (por. Rz 12, 4-6; l Kor 12, 1-12) - porównują życie zakonne do drzewa, "które z danego przez Boga zalążka cudownie i bujnie rozkrzewiło się na roli Pańskiej" (43). Vita consecrata kontemplując powyższą ikonę zauważa, że to drzewo ma wiele gałęzi oraz "tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce" (5). Klasyfikując i porządkując owe gałęzie Dekret omawia następujące rodzaje instytutów: kontemplacyjne (7), apostolskie (8), monastyczne (9), niekleryckie (10) i świeckie (11).
Tę odrębność a zarazem komplementarność życia zakonnego ilustruje równie dobrze inny obraz przywołany także przez Lumen gentium (w rozdziale o zakonnikach), a zaczerpnięty z encykliki Mystici Corporis Piusa XII (29 czerwca 1943). Chodzi w nim o to, że zakonnicy mają- w zależności od rodzaju charyzmatu - ukazywać Chrystusa "bądź to oddającego się kontemplacji na górze, bądź zwiastującego rzeszom królestwo Boże, bądź uzdrawiającego chorych i ułomnych, a nawracającego grzeszników ku dobru, bądź błogosławiącego dzieci i czyniącego dobrze wszystkim, a jednocześnie zawsze posłusznego woli Ojca, który go posłał" (46).
(...)