(...)
Dziwna zasada
Pewnego wieczoru, będąc u moich przyjaciół, poznałem młodego studenta, mniej więcej dwudziestoletniego. Bardzo miły chłopiec. Kiedy na chwilę zostaliśmy sami, powiedział mi, że stracił wiarę. Najwyraźniej chciał ze mną o tym pomówić, więc zaproponowałem mu wspólny spacer za miasto następnego dnia. Jego historia zasługuje na to, by ją tutaj opowiedzieć, gdyż jest ona typowa.
Pochodził z "dobrej katolickiej rodziny". Przez osiem lat uczył się w katolickiej szkole i był zaangażowany w jeden z kościelnych ruchów młodzieżowych. "Przez kilka lat - mówił - walczyłem o to, by stać się lepszym, żeby nie grzeszyć - na próżno. Niepowodzenie moich wysiłków budziło we mnie coraz większy lęk. Któregoś dnia poddałem się - religia, która każe nam żyć w lęku, nie może być prawdziwa. I w jakimś odruchu obronnym porzuciłem wszystko". Grzechy, których nie mógł się pozbyć, nie były grzechami ciała. Chodziło raczej o niewrażliwość serca, brak rzetelności, zazdrość... - to wszystko, czego chłopcy w jego wieku nawet nie nazywają grzechem.(...)