Modlitwa ma swoje blaski i cienie, radości i cierpienia. Dobrze jest nam, gdy Pan jest blisko, gdy za uczniami -świadkami przemienienia na górze Tabor, wołamy: "Panie, dobrze, że tu jesteśmy!" (Mt 17, 4). Często jednak Bóg stawia nas pośród ciemności zwątpienia, pozwala, by targały nami wichry i burze pokus i namiętności. Wydaje się nam wówczas, że wszyscy nas opuścili, a jedynym słowem modlitwy, na jakie nas wtedy stać, jest wołanie o ratunek: "Panie, ratuj, giniemy!" (Mt 8, 25).
Modlitwa jest aktem wiary, wyraża tę wiarę i z niej czerpie swą moc. Jest jej oddechem. I jak oddychanie jest podstawowym aktem życia, tak modlitwa świadczy o wierze, a jej zanikanie mówi o powolnym umieraniu wiary. W modlitwie, w spotkaniu z Bogiem, jak w lustrze można ujrzeć prawdę o swoim duchowym obliczu, o bogactwie lub nędzy ducha. Modlitwa głęboka i spokojna jest możliwa tam, gdzie rozmowa z Bogiem może być prowadzona w pełnej szczerości, bez ukrywania czegokolwiek.
Fragmenty książki