(...)
Rozumiem, dlaczego przykazania są tak jasne i pozbawione dwuznaczności: nie zredagowało ich żadne zgromadzenie. Te zabarwione pewną dozą ironii słowa niemieckiego męża stanu Konrada Adenauera (1876-1967) trafnie wyrażają nasze pierwsze odczucie w kontakcie z Dekalogiem, a mianowicie wrażenie jego materialnej i formalnej "lapidarności". Materialnej, ponieważ Biblia nie waha się przypomnieć nam, że te słowa zostały zapisane na dwóch tablicach kamiennych (łac. lapis), wyryte palcem samego Boga (Wj 31,18). Formalnej, gdyż kategoryczne imperatywy, które tworzą poszczególne przykazania, są tak zasadnicze, wyraźne i jednoznaczne, że nie dopuszczają żadnych niejasności lub prób ich ominięcia.
Czy przykazania "zadają ból duszy"?
Właśnie z powodu tej ich właściwości często reagowano na przykazania z przerażeniem lub ze złością. Żeby przytoczyć jakiś przykład, wspomnijmy oficjalnego historiografa Towarzystwa Jezusowego z XVIII wieku, jezuitę Daniella Bartolego (1608-1685), który napominał: W tej samej dłoni, której palec wyrył na kamiennych tablicach Dekalog, Bóg trzymał wiązkę piorunów.
(...)