(...)
Okręt jest w ręku kucharza pokładowego, który przez kapitański megafon podaje już nie kurs, lecz co będziemy jutro jeść. Za pomocą tej poruszającej mini-przypowieści duński filozof Soeren Kierkegaard (1813-1855) obrazuje w swoich Dziennikach ówczesne społeczeństwo. W rzeczywistości obraz ten doskonale pasuje również do naszych dni. W naszych domach "megafon" telewizora wskazuje nam drobiazgowo, jakie produkty mamy spożywać, jakie ubrania nosić, jakiej mody się trzymać, jakie uczucia wybierać, ale żaden głos nie ukazuje naszym oczom sensu działania, mówienia, życia. I tak z podniesionymi rękami w geście poddania się lub oddawania czci kontynuujemy nasze żeglowanie bez wyznaczonego kursu i bez celu, miotani coraz silniejszymi falami, kołysani różnymi prądami.
Poniższe refleksje i komentarze związane z tą słynną stronicą biblijną chcą natomiast zaproponować inny głos, a właściwie inne słowa. Są one antyczne, odległe w czasie, wyrosłe na jałowych ustroniach pustyni Bliskiego Wschodu, gdzie pozorne potrzeby i wszelkie nadbudowy nie wytrzymują wobec podstawowych konieczności łaknienia, głodu, życia. Jest to dziesięć słów w trybie rozkazującym, jakby wypowiadanych przez dowódcę. Nie pieszczą ucha, lecz niepokoją sumienie.(...)