(...)
W konstytucji "Dei Verbum" z 18 listopada 1965 roku Sobór Watykański II, idąc za wskazaniami zawartymi w encyklice Piusa XII "Divino afflante Spiritu" z 30 września 1943 roku, podaje takie pouczenie w sprawie interpretacji "Pisma Świętego": "Dla właściwego zrozumienia tego, co święty pisarz chciał stwierdzić, należy między innymi wziąć pod uwagę także gatunki literackie. Całkiem inaczej bowiem przedstawia się i wyraża prawdę w tekstach historycznych różnych odmian, prorockich, poetyckich czy w innych rodzajach wypowiedzi. Konieczną jest zatem rzeczą, by egzegeta poszukiwał sensu, jaki święty pisarz w określonych okolicznościach, stosownie do warunków czasu i swej kultury, zamierzył wyrazić i wyraził za pomocą gatunków literackich, których używano w owym czasie. Dla właściwego zrozumienia tego, co święty autor chciał w piśmie stwierdzić, należy bowiem pilnie uwzględnić zarówno owe zwyczajne i pierwotne sposoby myślenia, mówienia i opowiadania, które istniały w czasach świętego pisarza, jak też sposoby, które w owej epoce były szeroko używane we wzajemnym obcowaniu ludzi między sobą" (nr 12).
Gatunki literackie, o których mówi sobór, to nic innego jak różne sposoby wyrażania myśli w danej epoce, którymi pisarze posługują się w zależności od celu, jaki zamierzają osiągnąć, lub - mówiąc językiem używanym w teorii literatury - różne odmiany utworów wyodrębnionych na podstawie specjalnych właściwości formalnych i treściowych. (...)