(...)
2.3. WYROCZNIE
Przez wyrocznie rozumiemy przemówienia prozą lub wierszem, które wypowiadano w imię Boga.
Są one sposobem wyrażania myśli znamiennym dla proroków, którzy wygłaszali je występując w pałacu królewskim (Iz 7, 13; Jr 22, Inn; 37, 17), przy świątyniach (Am 7, 10-17; Jr 7, 2; 19, 14), we własnych domach (Jr 21, Inn; Ez 8,1; 14,1;20,1.7), w bramach (Jr 17,19n) i na ulicach miast (Iz 7, 3; Jr 11, 6). Liczne z nich zachowały się w pismach proroków, a także w niektórych innych księgach "Starego Testamentu" (np. 1Sm 2, 27-36; 10, 18n; 15, 2n; 2Sm 12, Iln; 24, 12). Prócz proroków posługiwali się nimi także kapłani Izraela (np. Sdz 18, 14; 1Sm 14, 36n; 22, 15; 23, 9-12; 28, 6; 30, 7).
Znamy wyrocznie, które powstały w środowisku sąsiadów Izraela, gdzie oczywiście wypowiadano je w imię bóstw pogańskich. Jeden z proroków działających w Mari za panowania króla Zimrilima (około 1730-1697), skierował np. do tego władcy w imię Hadada, boga burzy, deszczu, błyskawic i grzmotów, następującą wyrocznię, która żywo przypomina proroctwo, jakie prorok Natan skierował do Dawida, obiecując mu trwałość jego dynastii (2Sm 7, 1-16; 1Krn 17, 1-14; por. Ps 89, 4n; 132, Iln):
Hadad, pan Kalassu, przemówił w wyroczni tymi słowami: ,, Czyż ja nie jestem Hadad, pan Kalassu, który go (= Zimrilima) wychowałem na swoich kolanach i przywróciłem na tron domu jego ojca? Gdy go przywróciłem na tron domu jego ojca, dałem mu znowu miejsce przebywania. Obecnie, ponieważ wprowadziłem go na tron domu jego ojca, powinienem otrzymać od niego dziedziczną posiadłość. Jeżeli (jej) nie da, ja jestem panem tronu, terytorium i miasta, i mogę odebrać to, co dałem. Jeżeli zaś spełni moje życzenie, dam mu tron za tronem, kraj za krajem, miasto za miastem, nawet kraj od wschodu do zachodu mu dam! ".
(...)