(...)
Tajemniczy wizerunek na pogrzebowym płótnie
Całun jest starym pogrzebowym płótnem,
o kształcie prostokąta, wykonanym z lnu utkanego w kłosy lub w "w rybią łuskę", koloru kości słoniowej. Ma 4 m 36 cm długości i l m 10 cm szerokości. Grubość równa się 300 tysięcznym milimetra. Równolegle do dłuższego boku widoczne jest szycie, które łączy część centralną z paskiem materiału o szerokości około 8 cm, niepełnym w swojej części początkowej i końcowej, co pozostawia w ten sposób dwa wolne prostokąty liczące odpowiednio 35x8 cm po prawej stronie i 15x8 cm po lewej.
Całun zawiera - zbliżone do siebie głowami -dwa wizerunki, tylu i przodu, zesztywniałych zwłok wysokiego mężczyzny, noszącego brodę
i długie włosy. A to prawdopodobnie dlatego, że płótno rozłożono na płycie grobowca przed namaszczeniem ciała, aby móc je potem w tym celu obrócić. Oba wizerunki ukazują rany w negatywie, które już na pierwszy rzut oka odpowiadają ranom Męki Pańskiej, oraz nosi ślady licznych plam w kolorze karminu, które w tradycji ludowej od wieków są uznawane za "krew".
Aktualnie prześcieradło jest przyszyte nieregularnym drobnym ściegiem do białego płótna i zabezpieczone na błękitnym brzegu metalowymi płytkami. Przykryte czerwonym suknem i nawinięte na drewniany bęben znajduje się w relikwiarzu zwykle przechowywanym w górnej części otłarza w kaplicy Guariniego, pomiędzy katedrą a pałacem królewskim w Turynie. Chwilowo Całun wraz z relikwiarzem zostały przeniesione do katedry w celu umożliwienia prac remontowych, wykonywanych na kopule kaplicy.
Identyczna struktura tkaniny na części centralnej oraz na doszytym pasku pozwala przypuszczać, iż chodzi o ten sam kawałek płótna, rozciętego i zszytego ponownie. Przyczyny rozcięcia i ponownego zeszycia pozostają niejasne. Mogłaby to być pozostałość dawnego "tunelu", służącego do wprowadzania weń prętu w chwili wystawienia, jakkolwiek w tym przypadku rozcięcie i ponowne zeszycie tkaniny nie byłoby konieczne. Bardziej prawdopodobnym wydaje się przypuszczenie, iż chodzi o działanie mające na celu "wypośrodkowanie" wizerunków przez usunięcie kawałka materii. Innymi słowy, płótno zostałoby przycięte równolegle do swojego dłuższego boku i pozbawione zbędnego kawałka, który następnie zostałby ponownie przyszyty. Jeżeli tak jest, to mamy tu do czynienia ze wskazówką (dowodem) autentyczności, ponieważ żaden fałszerz nie wyprodukowałby żałobnego płótna z wizerunkiem znajdującym się poza jego środkiem tak, aby później dokonywać "poprawek".
(...)