(...)
Nowotestamentowy "czarny charakter" - Judasz - inspiruje od dawna twórców o różnych światopoglądach. Jedni potępiają go, inni chcą go usprawiedliwić, a nawet zbawić.
Jest to postać tajemnicza i kontrowersyjna, niewiele o niej wiemy. Opisy biblijne dotyczące jego osoby są oszczędne w słowach. Obecność Judasza w gronie wybranych uczniów była wolą samego Jezusa. Z Ewangelii wynika, iż apostołowie darzyli go szacunkiem i zaufaniem, powierzając mu finanse i troskę o byt materialny swej wspólnoty. Niewątpliwie było to wyróżnienie.
Judasz chciał być bliskim współpracownikiem Mesjasza. Myślał, że w ten sposób zapewni sobie spokojny, dostatni byt i władzę. W Jezusie widział dla siebie szansę na lepszą przyszłość, świetną karierę, wielki zysk. Dziwiły go jednak i irytowały słowa Jezusa, który w żaden sposób nie pasował do jego wizji króla - zdobywcy. Bo czy nie dziwne, że ten, który ma wyzwolić Izraela, mówi, że szczęściem jest być ubogim, smutnym, cierpiącym prześladowania? Judasz miał mętlik w głowie, miotały nim sprzeczne uczucia.
Był tak blisko Jezusa, a zdradził go dla pieniędzy. Ja też jestem blisko Jezusa, ale czy On ma prawo wejść do mojego życia? Czy wypełnia moje serce, moje myślenie, mój sposób życia? A może jestem blisko Niego, ale to nie wpływa na moje codzienne życie. Może zdradzam Jezusa dla wygody, prestiżu lub korzyści materialnych?
(...)