W tej samej łodzi. Życie pod jednym dachem z osobą upośledzoną umysłoo
Natalia Livi
notka:
Niniejsza książka odzwierciedla jednocześnie piękno i cierpienie osób upośledzonych umysłowo oraz ich rodzin. Tata i mama cierpią w chwili odkrycia, że ich dziecko jest dotknięte upośledzeniem, które uniemożliwi mu bycie i życie jak wszyscy inni.
Matka Teresa, opowiadając o ludziach, których zbierała z ulic Kalkuty, mówiła, że w pierwszym momencie mogli budzić odrazę lub gniew. Jednak jeśli zbliżamy się do nich z uczuciem, wzbudzają współczucie, a następnie podziw. Współczucie oznacza otoczenie troską osobę słabą i cierpiącą. To jeszcze można zrozumieć. Ale podziw?
[...] Widok tych kobiet i mężczyzn, z jednej strony cierpiących i kruchych, a jednocześnie pięknych i prostych może prawdziwie budzić zachwyt i podziw. To właśnie oni mogą czasami przerażać nasze społeczeństwo, które tak mocno jest zauroczone mitem wydajności. To właśnie oni, kiedy zostaną przyjęci, mogą pomóc nam wszystkim w rozpoznaniu naszego prawdziwego człowieczeństwa (czyli tego, co prawdziwie decyduje o pięknie osoby ludzkiej: jej serce) i porzucić nasze egoistyczne skłonności. To oni mogą nam pomóc w odkryciu siły miłości, która - zmieniając serce po sercu -jest w stanie przemienić cały świat.
ze wstępu Jeana Vaniera