W tej samej łodzi. Życie pod jednym dachem z osobą upośledzoną umysłoo
Natalia Livi
fragment tekstu:
(...)
OSOBY
Marco i Daniela
Marco ma trzydzieści cztery lata i jest lekko upośledzony umysłowo. Zaczął chodzić i mówić po skończeniu trzeciego roku życia i bardzo powoli nabywał nowe umiejętności na wszystkich etapach rozwoju. Jest z natury milczący i zamknięty w sobie, zawsze miał trudności w komunikowaniu się z innymi. Świadom swojej odmienności, często żył z dala od innych, roztrząsając w sobie swoją niezdolność do niczego, oraz od czasu do czasu ujawniając nagle swój bunt. Ciocia ze wzruszeniem wspomina moment, gdy Marco przyniósł jej jedno z ostatnich świadectw ze szkoły średniej. Podczas gdy ona je oglądała, on chował się pod stołem i tam kręcił się w kółko na czworakach, powtarzając nieustannie: "Marco jest zdolny! Zdolny! Zdolny!". Miał wiele problemów. Był pod opieką psychologa, a później zajął się nim inny terapeuta, a potem jeszcze inny.
Dorastał w rodzinie pełnej czułości i cierpliwości, która przez długi czas nie chciała dopuścić do siebie myśli o jego upośledzeniu. Myśleli, że jest to problem wynikający jedynie z jego charakteru, który z czasem sam się rozwiąże. W wieku dwudziestu lat został zbadany przez psychiatrę, który określił go jako chłopca "niestabilnego". Dodał również, że najcenniejszy czas na wymaganą w takich przypadkach edukację niestety już minął, a obecnie nie pozostaje nic innego, jak wysłać go do pracy. Ale do jakiej?(...)