(...)
Ignacjańskie hasło "służyć Bogu i duszom" zapadło głęboko w serce ks. Piotra Skargi w nowicjacie u św, Andrzeja na Kwirynale. Zapragnął być i był przez całe swoje życie zakonne sługą Bożego Słowa.
Najpierw Słowa Wcielonego - Jezusa Chrystusa, głosząc Jego ewangelię i broniąc jej przed wypaczeniami, sprawując Jego Ofiarę i rozdając Jego Ciało duszom spragnionym. Służyć Jezusowi Chrystusowi pod sztandarem krzyża w Jego Kościele na polskiej ziemi, w polskiej mowie - oto w wielkim streszczeniu całe pracowite życie ks. Piotra Skargi.
Skarga wiedział, że Słowo Wcielone objawia się i mówi do nas w swoich świętych, którzy z Niego, z Jego pełni, czerpią łaskę świętości. Skarga był sługą sług Bożych - świętych Pańskich. Pisząc ich Żywoty czuł się ich pokornym bratem, służką, głosicielem świętości Jezusowej w nich - objawionej światu spragnionemu świętości. Żywoty Świętych Pańskich to owoc tej miłości i pracy służebnej, zrodzony z gorącego pragnienia, by ukazując przykłady świętości "pomagać duszom" do wstępowania w ślady świętych - dla większej chwały Boga, dla większego dobra Kościoła Chrystusowego i Ojczyzny, dla pożytku dusz, aby dobro było powszechne i promieniowało i było coraz większe. Ten cel przyświecał Skardze przy pisaniu Żywotów. Nie miał żadnego innego celu.
Ale Skarga był także (czy w pełni świadomie?) sługą słowa polskiego, sługą mowy polskiej.