(...)
NIE BÓJMY SIĘ!
12. Niedziela zwykła,
"Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą". /Mt 10, 28/
W miejscowości Machowa, 16 km od Tarnowa, znajduje się grób z następującym napisem w języku niemieckim: "Otto Schimek ur. 5 maja 1922 roku, stracony w roku 1944 przez Wehrmacht, ponieważ odmówił strzelania do ludności polskiej". Ten młody dziewiętnastoletni żołnierz niemiecki przed rozstrzelaniem napisał do matki list. Między innymi pisze w tym liście: "Nie płaczcie, idę szczęśliwy! Was wszystkich pozdrawiam jeszcze raz. Niech Bóg wkrótce obdarzy was pokojem, a mnie niech da szczęśliwe odejście do ojczyzny. Wiem, że w każdym wypadku jestem w rękach Boga. On moje sprawy należycie ułoży i wspaniale zakończy. Jestem w radosnym nastroju. Cóż mam do stracenia? Nic, jak tylko moje biedne życie: duszy nie mogą mi przecież zabić".
Ten młody dziewiętnastoletni żołnierz miał głęboko w pamięci słowa Pana Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: "Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który dusze i ciało może zatracić w piekle... Do każdego więc, który
się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie".
Każdy człowiek boi się śmierci, broni się przed nią, bo życie to największe dobro i najwyższa wartość na tym świecie. Chrystus wie o tym. Wie, że Jego uczniowie będą wystawieni na prześladowania, tak jak On sam doświadczał prześladowań. Pomimo tego nie powinni się lękać. Wróg może zabić tylko nasze ciało, nie potrafi natomiast, gdy mu na to nie pozwolimy, zabić naszej duszy. Uczniowie Chrystusa nie powinni się zatem bać takich wrogów, którzy zabijają ciało, a duszy zabić nie mogą. Powinni się natomiast bać Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Prawdziwy świadek Chrystusa powinien być silny pewnością wiary i zaufania Bogu, bez którego woli nic na świecie się nie dzieje. Jeżeli Bóg troszczy się o najmniejsze istoty, tym więcej troszczy się o człowieka. Chrześcijanin nie powinien się bać nawet śmierci, bo nie śmierć ciała jest przegraną, ale śmierć duszy. Nie powinien się bać, bo za przyznanie do Chrystusa czeka go nagroda: "Kto przyzna się do Mnie przed ludźmi, do tego i Ja przyznam się przed moim Ojcem, który jest w niebie".
Ktoś kiedyś powiedział takie ciekawe zdanie, że każdy chrześcijanin posiada swój pulpit, swoją ambonę, z której codziennie swoim życiem głosi kazanie. Rzeczywiście, w każdym dniu naszego życia, albo jesteśmy świadkami Chrystusa, albo się Go wstydzimy i wypieramy.(...)