CIEKAWOŚĆ
Siedmioletni Kilian, przechodząc w drodze do szkoły koło pojemnika na śmieci, dostrzegł w nim stare radio, Zatrzymał się zafascynowany, wziął je do ręki, ruszał pokrętłami, za pomocą monety odkręcił tylną ściankę aparatu i aż otworzył buzię, oczarowany widokiem lamp i drucików. Jako obserwator widzę wyraźnie, że zadaje sobie pytanie, czy aparat jeszcze działa i czy warto zabrać go do domu, czy też radio jest już tak zepsute, że słusznie znalazło się na śmietniku. Być może da się jeszcze zreperować. Wielokrotnie spogląda na radio, odkłada je na chwilę i znowu podnosi, sprawdza jego wygląd i widocznie nie może się zdecydować, co powinien zrobić.
W tym samym czasie przechodzi tamtędy dobrze ubrany pan w średnim wieku, zatrzymuje się przy chłopcu i mówi: To radio jest tak czy tak zepsute, skoro zostało wyrzucone. Czy myślisz, że ktoś byłby tak głupi, żeby wyrzucać dobrze funkcjonujące radio na śmietnik? Odłóż je i lepiej idź do szkoły. To się na pewno nie opłaca".
Kilian pokazuje nam swoim zachowaniem coś, co dorośli coraz bardziej tracą: ciekawość. Zdolność niegodzenia się łatwo na to, że coś jest takie, jakim je widzę pobieżnie, stawianie pytania, jakim jest naprawdę. Samo pojęcie ciekawości (niem. Neugierde znaczy: żądza nowości) oznacza zwrócenie się ku czemuś, czego nie poznałem w stu procentach, nie wiem, co się w tym kryje, czy dotychczasowe rozwiązanie jakiegoś problemu jest ostateczne, czy raczej można znaleźć inne, lepsze, i jakie istnieją możliwości wynalezienia czegoś całkiem nowego. Ciekawość jest, jak wiadomo, podstawą rozwoju inteligencji, więc pozbawienie dzieci ciekawości automatycznie oznacza ograniczenie im możliwości rozwoju inteligencji. Ciekawość jest motorem, siłą i źródłem impulsów do ciągłego zajmowania się czymś nowym, szukania odpowiedzi na liczne pytania, jakie nasuwa każdy dzień.