PIERWSZA NIEDZIELA ADWENTU
Jr 33, 14-16: Potomek Dawida będzie wymierzał sprawiedliwość
1 Tes 3, 12-4, 2: Utwierdzenie w świętości na przyjście Chrystusa
Łk 21, 25-28. 34-36: Oczekiwanie powtórnego przyjścia Chrystusa
U progu nowego roku liturgicznego
Czy rozpoczynać od nowa?
Ktoś powiedział taką sentencję: "Źle pracuje ten, kto ciągle zaczyna od nowa". Zdanie to zawiera wiele prawdy. Jeśli ktoś ciągle zaczyna od nowa, tzn., że popełnił jakiś błąd w założeniu. Jeśli musi zaczynać od nowa, to znaczy, że coś mu się nie udało, coś nie wyszło. Może cel był za mało lub za bardzo ambitny? A może przyczyną niepowodzenia był słomiany zapał lub wewnętrzne rozbieganie? Może to wskazywać na niedojrzałą osobowość.
W psychologii mówi się o tym, że trzeba korygować swoje życie, coś nieraz wypada zburzyć, aby zacząć budować na wyższym poziomie.
W nauce moralnej Kościoła katolickiego pojęcie odnowy jest powszechne. Nawet w piosence ewangelicznej śpiewamy: "Ciągle zaczynam od nowa, choć często w drodze upadam. Wciąż jednak słyszę te słowa, że kochać, to znaczy powstawać". Czy w naszym życiu religijnym żyjemy tylko cyklicznie, czy też jest miejsce na kontynuację? Kolejny rok liturgiczny, który rozpoczynamy nakłania nas do postawienia sobie takiego pytania.
W religii naszej ciągle jest nawoływanie do odnowy, do nawrócenia, do rozpoczynania od nowa. Konieczność odnowy nie wypływa jednak z niedojrzałości planów, z niedojrzałości doktryny, prawdy. Tę mamy objawioną i niezmienną. Kościół przedkłada każdemu jako program do realizacji, program na całe życie.Konieczność odnowy płynie jednak z niedoskonałości naszego postępowania, z naszej małoduszności, skłonności do złego, braku konsekwencji, słabości itp.
Pozornie wydawać się może, że Kościół więcej mówi o wyczekiwaniu, o spojrzeniu w przyszłość niż o teraźniejszości. Ostatecznie jednak chodzi o to, by spoglądając w przyszłość, żyć teraźniejszością, teraźniejszością ukierunkowaną w przyszłość.
Adwent, który przed nami
Przeżywamy Pierwszą Niedzielę Adwentu. Z jej nadejściem rozpoczynamy kolejny, nowy rok liturgiczny. Kościół, tworząc rok liturgiczny, nie bierze pod uwagę zjawisk astronomicznych: ruchu gwiazd, słońca i księżyca, choć Boże Narodzenie zbiega się w przybliżeniu z rzymskim świętem "sole invictus" (zwycięskiego słońca). Kalendarz liturgiczny w swoim przebiegu odtwarza dzieje zbawienia a także życie i działalność ziemską Chrystusa. Jest zatem rok liturgiczny pewną całością, którą się cyklicznie przeżywa. Jednak jego odniesienie w przyszłość świata i człowieka stanowi pewne kontinuum, jest czymś stałym. Treści ideowe przeżywane w roku liturgicznym kierują naszą uwagę na rzeczy ostateczne.
Przez rok liturgiczny prowadzą nas słowa Pisma świętego i świętej liturgii. Od reformy liturgicznej przeprowadzonej na Soborze Watykańskim II czytania liturgiczne są ułożone w cykle. Mamy dwa cykle na dni powszednie i trzy na niedziele i święta. W cyklach niedzielnych i świątecznych wykorzystywane są Ewangelie według ich autorstwa (Mateusza Marka i Łukasza). Ewangelia według św. Jana, tak odrębna od Ewangelii synoptycznych, jest wykorzystywana we wszystkich cyklach jako pewien dodatek. Teksty czytań mszalnych są tematem naszych rozważań.
Będziemy słuchać i rozważać Ewangelię zredagowaną przez św. Łukasza, który był lekarzem. Nawrócił się około roku 40. Znał świętego Pawła i niekiedy towarzyszył mu w podróżach
apostolskich. Częste kontakty z ludzkim cierpieniem uczyniły z niego pisarza dobroci, miłosierdzia i współczucia. Jego Ewangelia powstała już po zburzeniu Jerozolimy (r. 75-80). To, że widział gruzy tego świętego miasta również wpłynęło na redakcję jego Ewangelii i drugiej przypisywanej mu księgi - Dziejów Apostolskich.
Godne podkreślenia jest to, że był w bezpośrednim kontakcie z Matką Bożą i z pobożnymi niewiastami, które towarzyszyły Jezusowi w Jego wędrówce po Palestynie.
Ze źródeł, z których mógł korzystać przy pisaniu wspomnianych dzieł można m. in. wymienić Ewangelię św. Marka oraz aramejską wersję Ewangelii św. Mateusza.
Pod względem doktryny Ewangelia Łukasza jest Ewangelią zbawienia. Od św. Pawła, swego mistrza, przejął uniwersalizm nauki o zbawieniu. Na pierwszy plan wysunął miłość Chrystusa do biednych i ubogich, cierpiących.