Św. Teresa od Dzieciątka Jezus zapisała w swoich Rękopisach myśl, która uparcie towarzyszyła mi, gdy zastanawiałam się nad tym, co i w jaki sposób napisać. Sama Teresa użyła stwierdzenia, które zaraz przytoczę w nieco innym kontekście, ale pokazuje w nim również esencję tego, czym powinno być świadectwo i zarazem daje jedyne uzasadnienie, dlaczego nie należy zwalniać się z jego dawania: "Zatem wolno Mu [Ojcu w Niebie] się mną posłużyć, by przekazać coś cennego innym. Gdybym jednak uważała to za swoje, przypominałabym osiołka niosącego relikwie, który mniemał, że to jemu oddają chwałę, gdy tak naprawdę oddawano ją świętym".
Mimo wszelkich oporów zaczynam więc pisać, a odwagi dodaje mi świadomość, że jestem po prostu takim właśnie "osiołkiem" i spełnię swoje zadanie jedynie wówczas, gdy pozostanę "na swoim miejscu". To, czego doświadczyłam, co z łaski Bożej stało się moim udziałem, przynagla mnie, by zaświadczyć o "zmiłowaniach Pańskich", o tym, że "wybawca mój żyje" (Hi 19, 25) i "bogaty jest w Miłosierdzie" (por. Ef 2, 4). Osiołek nie wie, dlaczego to on został użyty w takiej właśnie podróży. Strona bierna - "został użyty" - nie oznacza bynajmniej, że szedł on całkiem bezwiednie, ślepo wypełniając jakiś zadany plan. To nie tylko jest droga w wolności, ale też prowadząca ku coraz pełniejszej wewnętrznej wolności. Wbrew