Wychowanie dzieci upośledzonych umysłowo w ośrodkach specjalnych ...
Elżbieta Domareck-Malinowska (red.)
fragment tekstu:
Zgromadzenia zakonne od początków swego istnienia opiekowały się ludźmi potrzebującymi pomocy - samotnymi, ubogimi, chorymi, upośledzonymi. Siostry prowadziły działalność oświatową, organizowały szkoły i zakłady opiekuńczo-wychowawcze.
Do tradycji polskiej myśli pedagogicznej należy współistnienie wielu poglądów wychowawczych i form edukacyjnych realizowanych w różnych placówkach oświatowych; publicznych i prywatnych, sudeckich i prowadzonych przez organizacje wyznaniowe. Najstarsze placówki oświatowe były w Polsce kierowane przez instytucje kościelne, a więc parafię, zgromadzenia, zakonne, a w przypadku opiekuńczych - przez bractwa miłosierdzia.
Szczególnie bogata jest historia wychowania organizowanego przez zgromadzenia zakonne w różnego typu szkołach, w placówkach opiekuńczych dla chorych i upośledzonych oraz w zakładach dla moralnie zaniedbanych. W okresie powojennym działania władz, ukierunkowane na ateizację społeczeństwa, spowodowały znaczne ograniczenie lej działalności. Mimo to zakłady prowadzone przez zgromadzenia funkcjonowały i starały się kontynuować swój styl wychowania. Polegał on na poszanowaniu wartości zakorzenionych w etyce chrześcijańskiej, na przestrzeganiu praw zawartych w dekalogu, szacunku dla siebie i drugiego człowieka. Działalność tą obrazuje wypowiedź Siostry Przełożonej z Ośrodka Opiekuńczo-Wychowawczego w Nowym Sączu: "Bez względu na czasy historyczne, na warunki w jakich przyszło żyć, bez względu na utrudnienia, zmieniające się metody, personel, itd., jeden cel pozostawał niezmienny: przywrócić dzieci l Jogu, rodzicom, środowisku w jak najlepszej kondycji psychicznej, fizycznej i umysłowej, rozwinąwszy to, co najwartościowsze, nie zatraciwszy tego, co już mają najlepsze" (J. Piotrowska, 1995, s. 4).