Gdy byłem małym chłopcem, mama zabierała mnie do San Giovanni Rotondo. Mówiła mi, że od kiedy oddała mnie pod opiekę ojca Pio, on cudownie mnie ocalił pięć lub sześć razy. Ale ja tak naprawdę nigdy nie byłem o tym przekonany.
Pewnego dnia szedłem drogą z San Giovanni Rotondo, by złapać autobus do Foggii, gdy nagle z tyłu uderzył mnie jakiś samochód i wyrzucił w powietrze.
Gdy leciałem nad samochodem i zrozumiałem co się dzieje, zobaczyłem na szczycie nowego kościoła figurkę Matki Bożej do góry nogami. Miałem czas jedynie wykrzyknąć:
- Matko Boża ratuj!
Zabrano mnie do szpitala, "Casa Sollievo delia Sofferenza", gdzie badania wykazały, że wszystko jest w porządku. Nikt jednak nie potrafił wyjaśnić śladów krwi na mojej koszuli (moja mama trzyma ją jako cenną pamiątkę). Polecono mi zostać na dalsze badania, ale zamiast zostać, pobiegłem do klasztoru.
Niespodziewanie wszystkie drzwi były otwarte. Ojciec Pio był na chórze, modlił się. Padłem przed nim na kolana i powiedziałem płacząc:
- Dziękuję, Ojcze, dziękuję!
- Mnie nie dziękuj - odpowiedział - podziękuj Matce Bożej, to była Ona...
Z oczami uśmiechniętymi i wypełnionymi ogromną miłością powiedział:
- Mój synu, nie mogę na minutę zostawić cię samego...
Elio Leonardi, prawnik - Rzym
"Wymknęło mi się..."
Gdy zmarł Papież Jan XXIII, kardynałowie spotykali się na konklawe, by wybrać jego następcę.
Bardzo chciałem wcześniej wiedzieć, kto będzie wybrany i ciągle pytałem o to ojca Pio. Pewnego dnia, gdy opuszczaliśmy refektarz postawiłem to samo pytanie. Był z nami jeszcze jeden franciszkanin.
Z całą pewnością ojciec Pio wykrzyknął: - Oczywiście, że Montini! - i szybko dodał - przepraszam, wymknęło mi się...
Ojciec Eusebio z Castelpetroso - "Casa Solliero della Sofferenza"