Ubóstwo Maryi, Jej pokora, uniżenie i ogołocenie staną się zrozumiałe dopiero wtedy, gdy pojmie się coś z kenozy Boga, gdy widzi się kenozę Jej Syna i nieskończoną "płodnoŚĆ" wywłaszczenia z miłości do Niego. O takim samoobumieraniu mówił Chrystus w przypowieści o ziarnie, które obumiera w ziemi w oczekiwaniu na nową formę istnienia.
Podobało się Bogu dokonać największych dzieł i wypełnić swe zawrotne obietnice dane człowiekowi przez garstkę ludzi zwaną Resztą Izraela. Do niej właśnie należała Maryja.
Gdy więc za sprawą Ducha Świętego Chrystus znalazł się w Jej łonie, Jego Oto idę, aby spełnić wolę Twoją zespoliło się z Jej Oto ja Służebnica Pańska. Pełnia rozdającej się miłości Ojca przez swego Jednorodzonego Syna znalazła w Niej dla siebie przestrzeń, aby móc się rozlać.
Podstawową predyspozycją serca Maryi było miłosne zaufanie Bogu i zdanie się na Jego wolę. Także przeogromna nadzieja przyzywająca miłosierdzie, by towarzyszyło stale nowej, heroicznej zgodzie na własną małość. Bóg wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Ubóstwo ducha było jakby Jej ślubem z Panem, bo ogołacając siebie dla Niego, jednocześnie Go poślubiała. Uczyniła je prawem swego życia i nie pragnęła posiadać niczego poza Bogiem.
Do Jej duszy - jak pisze św. J an od Krzyża - nie przeniknęła nigdy żadna forma jakiegoś stworzenia i nigdy Nią nie po"t'odowała. Jej poruszenia pochodziły zawsze z działania Ducha Świętego69. Na Boży dar łaski uprzedzającej odpowiedziała z niewyobrażalną kenozą wiary, jakby unicestwieniem dla Boga własnego rozumu, woli, pamięci, uczuć, wszystkich władz duchowych. J ej fiat przy W cieleniu to bezgraniczne przyzwolenie Bogu na wypełnienie w Niej i przez Nią swego odwiecznego zamysłu. To najwyż-