POWRÓT DO KLASZTORU
Tajemnicze życie poza klasztorem
Ojciec Agostino od pewnego czasu nalegał w rozmowach i w listach, aby ojciec Pio zdecydował się na powrót do klasztoru. W liście z 7 stycznia 1916 r. wyrażał przekonanie, że kres ziemskiego wygnania jest niedaleki; o powrót ojca Pio do współbraci prosiło Boga wiele dobrych dusz,
zwłaszcza wielce pobożna Raffaelina Cerase, tercjarka franciszkańska z Foggii. Ojciec Agostino po powrocie syna duchowego przewidywał i czuł przedsmak wielkich darów: "Sądzę, iż Jezus będzie wielce uwielbiony, ty będziesz bardzo podniesiony na duchu, a wiele dusz zbawi dobroć Boża". Błagał Jezusa, aby dane mu było ponowne wprowadzenie ojca Pio "za święte mury".
W liście z 16 stycznia 1916 r. pytał go raz jeszcze: "Kiedy skończy się czasowe wygnanie z klasztornej ojczyzny?... Czy czujesz jeszcze w sercu pragnienie powrotu do nas?" Wyznawał, że martwi się jego milczeniem w tak palącej sprawie. Ponadto potwierdzał z lojalną szczerością wielokrotnie wyrażane stanowisko: "Nigdy nie akceptowałem twojej postawy, a tylko ją tolerowałem".
Raffaelinie Cerase, która także nalegała w tej samej sprawie, ojciec Pio w liście z 30 grudnia 1915 r. przedstawił stan swego sumienia i wyjaśnił myśl rozjaśnioną przez uczone osoby: "Pobyt poza klasztorem zaprawia goryczą całe moje życie. Nigdy w tej sprawie nie ufałem samemu sobie. Przedstawiłem mój przypadek osobom uczonym i oświeconym w sprawach Bożych. Stwierdziły
one, że biorąc pod uwagę moją wyjątkową sytuację i wziąwszy wszystko razem, nie mogę pozwolić sobie na przebywanie w klasztorze, bo oznaczałoby to pośrednie przyczynienie się do zwykłego samobójstwa... Leży mi na sercu jak najszybsze porzucenie tego wygnania, ale nie chciałbym zrezygnować z niego nawet na sekundę, dopóki Bóg tak chce, a jeszcze w mniejszym stopniu
porzucić je z grzechem i z wyrzutem sumienia. Prośmy Pana żarliwie, aby zmienił moje położenie... Kończę, bo czuję, że umieram".
(...)