Rozdział IV
KRUCHOŚĆ I PRZEMIJALNOŚĆ
ŻYCIA ZIEMSKIEGO
Życie ludzkie jest ze swej natury skierowane ku śmierci. Stosunku człowieka wobec śmierci nie można sprowadzić do poziomu struktury zwierzęcia, które jest przez śmierć zaskakiwane. Niewątpliwie, byt ludzki jest bytem wystawionym na fakt śmierci, która pewnego dnia przyjdzie; ale fakt ten jest czymś więcej niż tylko faktem dnia, który nadejdzie. Ponieważ człowiek jest istotą kształtującą świat, istotą, która spogląda w jakąś przyszłość, dlatego zostało przed nim postawione zadanie patrzenia na fakt śmierci i zajęcia jakiejś postawy wobec niego.
Człowiek może uciec myślowo od tej zakreślonej przez śmierć skończoności, tzn. od swego własnego bytu. Taka ucieczka może dokonać się przez zepchnięcie myśli o śmierci do podświadomości, ale człowiek potrafi też w sposób świadomy zdecydować się na taki odwrót myślowy. Zepchnięcie myśli o śmierci do podświadomości prowadzi jednak do tego, iż zagrożenie przez śmierć staje się jeszcze bardziej dotkliwe i intensywne. Stąd nic dziwnego, że wraz ze zbytnim akcentowaniem potęgi życia idzie często w parze pewien ukryty pesymizm.
Przed człowiekiem stoi zadanie zaakceptowania swego życia jako życia śmiertelnego. Człowieka wyróżnia spośród istot ziemskich zdolność świadomego przyjęcia przyszłej śmierci.
Wolność ludzka stawia przed nami alternatywę zaaprobowania śmierci jako możliwości kryjącej się w naszym bycie albo odwrócenia się do niej plecami. To odwrócenie się plecami oznacza