Należę do jakże licznych osób, które związały własne Życie z życiem ojca Pio, niemalże splotły je z jego losami, poczynając od 1957 r. aż do dziś. Wielokrotnie doświadczyłem - i wiem, że inni też doświadczyli - skutków nawet samego tylko kontaktu z ojcem Pio: spojrzenie, ucałowanie jego dłoni, msza św., spowiedź, jakieś słowo, błogosławieństwo łączyły się zwykle z nawróceniem, łzami skruchy, wewnętrznym otwarciem na wiarę, przemianą życia, obdarzeniem duszy umiejętnością rozróżniania dobra i zła.
Istnieje rzeczywiście jak najściślejszy związek pomiędzy krwią wylaną przez ojca Pio a chrześcijańskim " Wierzę ". Wbrew opinii wielu, że prawdziwa wiara obchodzi się bez widzialnych znaków, dzieje się tak, jakby znak, którym był ojciec Pio, stale przywodził na myśl słowa Jezusa skierowane do apostoła Tomasza: " Uwierzyłeś, ponieważ Mnie zobaczyłeś".
Czujemy się zobowiązani poświadczyć, że życie ojca Pio jest historią kapłana, który stał się "wcieleniem" cudownych przypowieści o Bożym miłosierdziu z Ewangelii św. Łukasza. Jest ojciec Pio dziejącą się stale historią nawróceń i świętości. " Uświęcaj siebie i uświęcaj innych" - takie Bóg wyznaczył mu powołanie: jak młot pulsowało ono w jego sercu.
Święci są centralami rozprowadzającymi Boże życie, które krąży w żyłach chrześcijaństwa; historia ukazuje ich