(...)
Małżeństwo jest procesem udoskonalania
Joyce i ja pobraliśmy się mając po dwadzieścia dwa lata, a było to już dwadzieścia cztery lata temu. W tym czasie dużo się zdarzyło. Odkrycie, którego dokonałem już na początku naszego związku, polegało na uświadomieniu sobie, że małżeństwo jest procesem udoskonalania. Dwoje ludzi, żyjąc tak blisko siebie, musi dojrzeć do siebie i wygładzić swe kanciaste charaktery. Inaczej ich negatywne cechy będą się pogłębiały i stawały coraz bardziej dokuczliwe.
Każdy dzień przynosi nam okazje do rozwoju, jeśli tylko na to pozwolimy. W naszym życiu zdarzają się większe lub mniejsze kryzysy. Niektóre z nich są do przewidzenia, a inne spadają na nas jak grom z jasnego nieba.
Co jest przyczyną tego, że każdy większy kryzys staje się dla nas obezwładniającą, bolesną tragedią, a nie doświadczeniem powodującym rozwój?
Nasze nastawienie.
Podczas spotkań dla narzeczonych przekonuję moich słuchaczy, by budowali swoje małżeństwo mając na uwadze pewien bardzo ważny werset: "Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość" (Jk l ,2-3). Łatwo jest przeczytać ten fragment i powiedzieć: "To jest dobre". Trudniej natomiast wprowadzić jego treść w życie.
Co obecnie oznacza zwrot "poczytywać sobie"? W znaczeniu literackim oznacza "uznawać coś". Odnosi się do naszego wewnętrznego nastawienia, które sprawia, że życiowe doświadczenia wpływają na nas albo negatywnie, albo pozytywnie. Innymi słowy początek Jakubowego listu (l ,2) można by przetłumaczyć następująco: "Zdecyduj się na postrzeganie negatywnych doświadczeń jako czegoś, co jest mile widziane, i z pojawienia czego możesz się cieszyć."
Mamy moc do decydowania o tym, jakie będzie nasze nastawienie do kłopotów. Możemy podejść do nich mówiąc sobie: "To straszne. Całkowicie dezorganizuje mi życie. To ostatnia rzecz jakiej spodziewałem się. Dlaczego zdarzyło się to właśnie teraz? Dlaczego właśnie mnie?". Ale można też inaczej.
(...)