(...)
Do utrudzonych działalnością apostolską swoich uczniów Jezus zwraca się z wezwaniem: "Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco" (Mk 6, 31). Spotkanie z Bogiem, jeśli tylko odbywa się w sprzyjających warunkach - na samotności, to staje się szczególnie ubogacające, twórcze i dynamiczne. Tym miejscem odosobnionym od ulicznego gwaru może być pusty kościół, kaplica, las, ogród, park, własne mieszkanie lub takie miejsce, gdzie wszystko promieniuje ciszą i pokojem. Bóg chce mówić do ludzkiego serca: "dlatego chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić do jej serca" (Oz 2, 16). Pustynia jest miejscem odludnym, pustym, ubogim w bodźcie zewnętrzne i właśnie dlatego miejscem stosownym do słuchania Boga. Każdy dialog z Bogiem domaga się od człowieka atmosfery wyciszenia, skupienia i pokoju. Przebywanie w samotności czyli "SAM NA SAM Z BOGIEM", nie jest ucieczką od własnego życia i od ludzi, ale wręcz przeciwnie jest najpełniejszym spotkaniem z Bogiem i dialogiem z Nim o swoim własnym życiu, o ludziach i świecie, pośród którego żyjemy. Tym pierwszym miejscem spotkania człowieka z Bogiem jest sumienie. Sumienie bowiem - według określeń Soboru Watykańskiego II - "jest najtajniejszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka, gdzie przebywa on sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa" (KDK 16). Sam na sam z Bogiem i Jego głosem spotyka się każdy człowiek we wnętrzu swego sumienia. Jest ono wyjątkowym miejscem zarezerwowanym wyłącznie dla Boga. Jest to "święte świętych człowieka".
(...)