Rita - święta od spraw trudnych i beznadziejnych (książka)
Jo Lemoine
fragment tekstu:
(...)
VI
ZAKONNICA W CAŁYM TEGO SŁOWA ZNACZENIU
Słońce, silnie grzejące już mimo poranka, uderza w białe mury klasztoru, rzucając promienie złota między arkady. Przez galerię przechodzi właśnie procesja, kierująca się ku kaplicy. Między nowicjuszkami, które dzisiaj składają śluby, jest Rita, skupiona, ale pełna radości w sercu!
Nareszcie, po tylu przeszkodach krętych dróg, opóźnieniach -dochodzi do celu, do którego dotąd daremnie dążyła. Za parę chwil zostanie istotnie oblubienicą Jezusa, chociaż sercem jest nią już od
dawna!
Ceremonia odbywa się z prostotą rytuału, co podkreśla jej powagę. Kiedy przychodzi na nią kolej, za towarzyszkami, które długo przed nią wstąpiły do zakonu, Rita klęka, odpowiada, zapewnia, przyrzeka... Przyrzeka posłuszeństwo przepisom obowiązującym w Zakonie, Matce Przełożonej, która bierze jej obie złożone ręce w jedną ze swoich rąk, kładąc drugą rękę na głowie nowicjuszki. Jest to gest, będący równocześnie symbolem władzy i opieki przełożonej Siostry... Przez jej udział w ceremonii, nowe zakonnice oddają się na zawsze Jezusowi! Według zwyczaju to zobowiązanie się musi mieć oficjalnego świadka, delegowanego przez władze świeckie, a jest nim notariusz.
Ten, znajdujący się w pierwszym rzędzie obecnych osób, patrzy roztargnionym okiem na tę wielokrotnie widzianą już scenę. Naturalnie odmawia szeptem modlitwę za nowe profesjantki, ale nie wie o tym, że tym razem jego raport napisany na pergaminie, będzie czytany przez całe wieki. Dla niego, tak jak dla wszystkich, ta, którą od dzisiaj nazywać będą: Siostra Rita, jest tylko jedną spośród wielu Sióstr zakonnych... W klasztorze zagubionym gdzieś wśród górskich okolic.
Wśród tłumu słyszeć można głosy przybyszów z Rocca-Porena, szepcących cicho... "Oto wdowa po Pawle de Ferdinand" - "córka Antoniego i Amaty...", "no wiecie, ta, która tak umiała mając 15 lat leczyć moje serce", "co za pomysł wstępować do klasztoru!"... "Ile się nacierpiała z tym swoim Pawłem, biedny, niech Bóg ma jego duszę w opiece" - "A te wszystkie żałoby, ten ból!" - "No, może w końcu znalazła schronienie, teraz, kiedy została taka sama w życiu!"...
Nie, Rita nie przychodzi tutaj, aby uniknąć samotności i ludzkich doświadczeń. Ona przychodzi tutaj całkiem po prostu - dlatego, że kocha!
To epoka, kiedy w pewnym zakątku królestwa Francji, kraju podzielonym i rozdartym, Joanna z Lotaryngii pasie jeszcze barany w ogrodzie swego ojca.
Po powrocie do swej celi, wieczorem tego pamiętnego dnia, Rita nie szuka snu. Zresztą już od dawna przyzwyczaiła się, aby przedłużać swe modlitwy aż do chwili, kiedy zmęczenie bierze górę i powieki mimo woli zamykają się. Gorąca pobożność, połączona z upodobaniem umartwiania się. Tej nocy, więcej niż kiedykolwiek odczuwa potrzebę, aby adorować i dziękować, ale również aby oddać się kontemplacji Męki Swego Oblubieńca i to w nowej perspektywie, aby ją dzielić jeszcze ściślej.
Kiedy nareszcie emocje i zmęczenie biorą górę, nawiedza ją dziwny sen:
Pan Nasz, ukazuje się jej, podtrzymując ogromną drabinę, której szczeble gubią się gdzieś w błyszczących obłokach nieba. Nowa zakonnica natychmiast rozumie symboliczne znaczenie tej wizji: odtąd będzie musiała wstępować na szczeble doskonałości, aby dojść do zupełnego połączenie się z Panem w Raju. Naturalnie, że nie stanie się to bez walk i poświęceń. Klasztor nie daje gwarancji automatycznej świętości, daje tylko odpowiednie warunki, aby ją rozwinąć. Trzeba jednak by dusza poddała się tym zadaniom. To również nie odbywa się bez bólu i szarpaniny. Siostra Rita przyrzeka sobie, budząc się rankiem, że zwielokrotni swoje wysiłki, aby wzbijać się krok za krokiem na tę duchową drabinę, którą w tak opatrznościowy sposób zobaczyła. , Reguła, która ma prowadzić Siostry Zakonu Zgromadzenia Świętej Marii Magdaleny na drodze tej doskonałości, jest regułą Świętego Augustyna.
(...)