przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili. Boże, Ty w swojej niewysłowionej łaskawości nie tylko przekazałeś w tym wezwaniu wzór modlitwy i pouczyłeś nas jak żyć, by znaleźć łaskę w Twoich oczach; nie tylko zalecając nieustannie ją odmawiać, wyrwałeś z naszych serc korzenie gniewu i smutku, ale, nadto, dałeś nam sposobność i otworzyłeś drogę, dla zapewnienia sobie Twego łagodnego i miłosiernego sądu. Kiedy bowiem mówimy: Przebacz nam, jak i my przebaczamy, otrzymujemy niejako władzę uśmierzania Twojego wyroku, ponieważ do odpuszczenia nam win "przymusza" Cię nasz przykład!
Każdy więc, kto przebacza swoim dłużnikom, może całkowicie polegać na tej modlitwie, prosząc Boga o odpuszczenie popełnionych grzechów. Zwracam jednak uwagę - kto przebacza "swoim" dłużnikom, a nie Pana, niektórzy bowiem zwykli być bardzo wyrozumiali i łagodni, wobec tych, którzy dopuszczają się nawet największej obrazy Boga, kiedy jednak ich samych spotyka choćby tylko niewielka przykrość, potrafią być bezlitośni i nieubłagani.
Ten, kto z serca nie przebaczył bratu, który wobec niego zawinił, nie uprasza więc sobie tym wezwaniem odpuszczenia, ale, przeciwnie, potępienie. Sam bowiem żąda dla siebie surowego wyroku, mówiąc: "Odpuść mi, jako i ja odpuściłem". Jeśli Bóg spełni tę prośbę według jego postępowania, na cóż może on liczyć jak nie na nieuchronny gniew i nieubłagany wyrok? Jeśli chcemy więc być łaskawie sądzeni, musimy najpierw sami być łaskawi względem tych, którzy przeciw nam zgrzeszyli, bo tylko tyle będzie nam odpuszczone, ile my odpuściliśmy tym, którzy wyrządzili nam jakąś szkodę.
Zdarza się czasem, że niektórzy boją się wypowiadać tych słów, aby zamiast uniewinnienia nie były dla nich oskarżeniem. Kiedy więc cały lud śpiewa w kościele Modlitwę Pańską, opuszczają milcząco ten fragment, nie rozumiejąc, że próżne są ich wykręty, bo przed Sędzią wszechrzeczy nic nie może się ukryć. W swojej wielkiej dobroci i miłosierdziu Bóg postanowił jednak już wcześniej ukazać sposób w jaki będzie nas sądził. Polega on na tym, abyśmy tak osądzali braci, którzy przeciw nam zawinili, jak sami pragnęlibyśmy być sądzeni przez Niego, wiedząc że będzie to sąd nieubłagany dla tego, który nie czynił mi-łosierdzia (Jk 2,13).(...)