(...)
Słowo "małoduszni" występuje w Nowym Testamencie tylko jeden raz, w zakończeniu Pierwszego Listu św. Pawła do Tesaloniczan, gdzie Apostoł pisze: "Prosimy was, bracia, upominajcie niekarnych, pocieszajcie małodusznych, przygarniajcie słabych, a dla wszystkich bądźcie cierpliwi!" (l Tes 5,14). Częściej spotkamy pokrewne treściowo określenie "ludzie małej wiary", które w ustach Jezusa brzmi czasem jak smutny wyrzut: "Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?" (Mt 8,26); "Czemu zwątpiłeś, małej wiary?" (Mt 14,31; por. Mt 6,30; 16,8; Łk 12,28). W konkretnych, opisanych przypadkach wyrzut ten wydaje się jak najbardziej uzasadniony.
Niezależnie jednak od konkretnych, wskazanych przypadków, Nowy Testament dotyka tutaj szerszego zagadnienia: problemu ludzi małodusznych czy małej wiary we wspólnocie Jezusa Chrystusa. Nic nie wskazuje przy tym na to, by chodziło jedynie o niechlubne wyjątki. Małoduszność to raczej stałe znamię Kościoła "w drodze", współistniejące z takimi znamionami jak słabość, grzeszność, niewierność i wszelka inna niesprawność duchowo-moralna. Małoduszność musi jawić się tam, gdzie wiara jest poddawana próbie, a tak właśnie dzieje się w życiu ucznia Chrystusa. Ponieważ "teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno", a dopiero potem zobaczymy "twarzą w twarz" (por. l Kor 13,12), dręczą nas pytania i wątpliwości.
(...)