(...)
Nie potrafię powiedzieć, dlaczego powstała ta książka. Osoby z zewnątrz uznałyby, że jest dziełem przypadku Głęboko czuję, że - jakby to powiedzieć? - tylko w pewnym stopniu maja rację.
Pamiętam, że w chwili, w które] w mojej głowie zakiełkowała myśl, by porozmawiać z "Dzikim'", "Budzym", "Stopą" czy Malejonkiem, znajomy dzwonił do wiślańskiego studia Deo Recordings. Ku jego ogromnemu zaskoczeniu okazało się, że jest to pierwszy dzień nagrań Tymoteusza i wszyscy wspomniani są na miejscu. Potraktowaliśmy to jako znak. Takich znaków było po drodze wiele.
Z muzykami rozmawiałem wszędzie: na koncertach, w kościołach, w domach, knajpach. Ktoś powie: wywiady można było przeprowadzić wcześniej, tuż po nawróceniach. Jasne, warto jednak zauważyć, że świadectwa ,,Radykalnych" to świadectwa, które dojrzały. Wywiady nasiąknęły Prawdą, nabrały obiektywizmu, pozbyły się nadmiaru emocji.
Dlaczego "Radykalni"? Oddajmy głos samym muzykom: "Zawsze w życiu starałem się być radykalny, była to dla mnie podstawowa cecha. Teraz widzę, ze nie ma większego radykalizmu od tego, który pokazał Jezus" (Maleo); "Dla mnie radykalizm to jest kazanie na górze z Ewangelii św. Mateusza. To jest radykalizm, przy którym anarchizm jest konserwatyzmem" (Budzy); "Moje nawrócenie trwa, dokonuje się cały czas. Nawracać się muszę każdego dnia. To jest radykalizm.