Bardzo ważnym momentem w życiu wspólnoty uczniów Jezusa było wyznanie św. Piotra pod Cezareą Filipową i zapowiedź nadania mu prymatu w Kościele. Ponieważ św. Marek pisze tu mniej niż inni ewangeliści, zapewne szanując skromność św. Piotra przejawiającą się podczas jego katechezy, rozważymy tu na pierwszym miejscu przekaz św. Mateusza, który w rozdziałach 16-18 wiele mówi na temat rodzącego się Kościoła:
Mt 16,13-20
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? »A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremia-sza albo za jednego z proroków. Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie ?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [ czyli Opoka] i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie». Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.
Pobyt Jezusa z uczniami w okolicach Cezarei Filipowej, poza ściśle pojmowanym terytorium Izraela, w tetrarchii, którą rządził Herod Filip, a zamieszkiwała ludność na ogół pogańska, czcząca w tych stronach niedaleko źródeł Jordanu bożka Pana, można porównać do rekolekcji, konferencji odbywanej w pięknej okolicy, obozu wędrownego czy zielonej szkoły naszych dzieci i młodzieży. W oddaleniu od zwykłych miejsc przebywania i typowych zajęć można równocześnie nabrać sił fizycznych i duchowych, wypocząć i pogłębić się wewnętrznie, poznać nowe sprawy i pogłębić swoje rozumienie tego, o czym się dotąd słyszało.
Św. Marek wcześniej mówi o próbie podobnego oddalenia się od tłumów: On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili (Mk 6, 31nn). Ludzie chcieli ciągle widzieć Mesjasza, słuchać Jego słów i doświadczać cudów, jakie działał Bożą mocą. Jednak aby skutecznie działać, trzeba znajdować czas na skupienie, trwanie przed Bogiem, rozważanie w Jego świetle wszystkiego, co się wiąże z pracą wśród ludzi. Jeden z francuskich duszpasterzy trudnej młodzieży mówił, że na każde dziesięć dni pracy z ludźmi musi spędzić dwa w odosobnionym klasztorze.
(...)