1 Niedziela Adwentu
(Iz 63, 16b-17. 19b; 64, 3-7; 1 Kor 1, 3-9; Mk 13, 33-37)
OKAŻ NAM, PANIE, ŁASKĘ SWOJĄ, I DAJ NAM SWOJE ZBAWIENIE
Adwentem Kościół św. rozpoczyna kolejny Rok Liturgiczny. W tym szczególnym czasie, sięgając do nieprzebranego skarbca Bożej nauki, pragnie przypomnieć swoim wiernym o celu ich doczesnego pielgrzymowania, a także o nieuchronnym, ponownym przyjściu Chrystusa na ziemię. Ów niezwykły fakt, zwany końcem świata, nastąpi w momencie znanym tylko Bogu, kiedy zaingeruje On w rzeczywistość wykreowaną przez niejedną kulturę i cywilizację. Będzie to moment bardzo ważny, brzemienny w skutki, dla wielu ludzi straszny, rzucający światło lub cień na ich wieczność.
Chrześcijanin oczekujący na ponowne przyjście Chrystusa podobny jest do sług, których poznajemy w odczytanej przed chwilą Ewangelii. Opisany przez św. Marka gospodarz zostawił im swój dom, zlecił "staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał" (Mk 13, 34). Odjeżdżając w nieznane nie określił momentu swego powrotu. Pozostawił po sobie atmosferę błogiej niepewności, w której nietrudno dopatrzyć się miary jego bezgranicznej miłości i zaufania. Ta jakże lapidarnie opowiedziana historia jest obrazem ludzkiego życia. Prowadzi ku początkom dziejów świata. Nawiązuje do słów Stwórcy adresowanych do Adama i Ewy: "Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszelkim zwierzątkiem naziemnym. [...] Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem" (Rdz 1, 28-29).
Przypowieść zawarta w dzisiejszej Ewangelii sprawia wrażenie, jakby była dalszym ciągiem tamtej starotestamentowej historii. Uczy ona, że człowiek przez Boga powołany do istnienia, umieszczony niejako pomiędzy doczesnością i wiecznością nie jest panem ziemi ani wyłącznym dysponentem wszelkich otaczających go dóbr.(...)