WPROWADZENIE
l. Trzeba jednak wiedzieć, że miłujący dusze Oblubieniec nie może patrzeć długo na ich cierpienie w osamotnieniu, jak np. tej, o której tu mowa. Ból ich i skargi "dotykają źrenicy mojego oka", jak sam mówi przez proroka Zachariasza, zwłaszcza że cierpienia tych dusz, tak jak i tej, pochodzą z Jego miłości. Wskazuje na to, gdy mówi przez Izajasza: "Zanim zawołają, Ja im odpowiem; oni jeszcze mówić będą a Ja już wysłucham". A Mędrzec mówi, że "jeśli szukać będziesz jak srebra i pragnąć jak skarbów " znajdzie Go.
Toteż tej duszy rozmiłowanej, szukającej Go z większą żądzą niż żądza skarbów i która wyzbyła się dla Niego wszystkiego, nawet siebie samej, zdaje się, że na tak usilne prośby daje jej Bóg zakosztować nieco swej obecności duchowej, w której ukazuje jej głębokie odbicia swej boskości i piękności, a tym samym powiększa jeszcze jej żarliwość i pragnienie zobaczenia Go.
Tak bowiem jak zwykło się skraplać wodą ognisko kuźni, aby tym więcej się rozpalał i potęgował jego żar, tak czyni i Bóg z niektórymi duszami, które żyją jakby w uciszeniu miłości. Ukazuje im nieco blasku swej wielkości, by gorliwość ich bardziej rozpalić i lepiej je przygotować na przyjęcie łask, jakich im chce udzielić.(...)