Formacja ciągła jest jak oddech, jest czymś, co towarzyszy przez całe życie kapłanowi i osobie zakonnej - w jego wydarzeniach: normalnych, zwyczajnych i nadzwyczajnych. Stanowi ciągły rytm, jest czymś, co powoduje, że życie realizuje się według planu Boga. Jest działaniem Boga, a zatem jest przede wszystkim darem i łaską, a nie jedynie wysiłkiem człowieka. Wymaga jednak pełnej otwartości ze strony człowieka, wymaga jego docibilitas (nie tylko docilitas), innymi słowy, musi się opierać na inteligentnej i czynnej gotowości do uczenia się od każdego, w każdej chwili i w każdym wieku. Ta postawa umożliwia uczenie się i ubogacanie każdym fragmentem prawdy i piękna, który spotykamy. Istotna staje się zatem zdolność do życia w relacji, a zwłaszcza relacja z czasem. Osoba, którą cechuje dicibilitas, nie poddaje się biernie biegowi czasu, lecz mądrze wchodzi w jego różne rytmy (dzienny, tygodniowy, miesięczny i roczny). Stara się odnaleźć harmonię między nimi a rytmem ustanowionym przez niezmiennego i wiecznego Boga, który wyznacza "dni, wieki i czas". Ta harmonia stanowi formację ciągłą kapłana i osoby konsekrowanej. Bez niej ich życie byłoby jedynie ciągłą frustracją.