Po ukazaniu ludzkich dróg poszukiwania Boga (tom I) i prezentacji fenomenu religii w jej różnorodnych formach (tom II), czas na analizę zasadniczego dla chrześcijaństwa pojęcia, jakim jest "Objawienie". Chrześcijaństwo określa siebie jako religię objawioną, której źródło przekracza rzeczywistość tego świata. Nie jest ona efektem ludzkich poszukiwań, lecz owocem miłosiernej inicjatywy Boga.
Wiele religii odwołuje się do nadprzyrodzonych doświadczeń swych duchowych mistrzów, jednakże tylko chrześcijaństwo utrzymuje, że jego źródłem nie są jedynie obdarzeni niezwykłymi przymiotami i przeżyciami ludzie, lecz sam Bóg, który prawdziwie stał się człowiekiem. To właśnie On zechciał dać się poznać i ofiarować siebie człowiekowi. Te dwa wymiary Bożej inicjatywy tworzą nierozdzielną całość: Bóg oznajmia nam coś o sobie, czego my o własnych siłach nie moglibyśmy się dowiedzieć i jednocześnie On obdarowuje nas samym sobą 1. Chrześcijaństwo rozumie Objawienie jako zupełnie wyjątkową obecność Boga w świecie i w historii, urzeczywistnioną w pełni w Jezusie Chrystusie i uobecnianą w Kościele. Takie rozumienie Objawienia jako daru samego Boga uzasadnia, dlaczego w teologii chrzeŚcijańskiej słowo to pisze się często dużą literą.
To właśnie Objawienie - fundamentalna, zasadnicza dla chrzeŚcijaństwa i teologii kategoria - jest przedmiotem refleksji niniejszego tomu. Najpierw zastanowimy się, czy z punktu widzenia ludzkiego rozumu chrześcijańska koncepcja Objawienia ma sens, czy jest do pogodzenia z pojęciem Boga rozumianym jako byt doskonały; a także czy wiara - postawa człowieka przyjmującego Objawienie - znajduje swe uzasadnienie w ludzkim doświadczeniu; innymi słowy, czy wiara jest naturalną postawą, na której buduje się relacje międzyosobowe, czy też jest czymś dla człowieka zupełnie obcym. Następnie zapoznamy się z teologiczną doktryną na temat Objawienia i wiary:
w jaki sposób kształtowała się ona w historii teologii i jakie jest jej rozumienie dzisiaj.