(...)
b) Rozmowa z moimi chorobami
Duchowość nieautorytarna uczy nas także innego stosunku do naszych chorób. W każdym z nas tkwi podświadome pragnienie życia w zdrowiu. Często nasze choroby odczuwamy jako klęskę, ponieważ świadczą one o tym, iż nie możemy na tyle panować nad sobą, by pokonywać wszelkie spotykające nas przeciwności - dopuszczamy do siebie ataki jakiegoś wirusa, nasze ciało reaguje na stresy i trudności. Często złościmy się w takich wypadkach, pragnąc ponownie zdobyć władzę nad naszym ciałem za pomocą lekarstw, za pomocą zdrowego odżywiania czy uprawiania sportu. Na pewno dobrze jest prowadzić zdrowy tryb życia. Niech nam się jednak nie wydaje, iż istnieje jakiś sposób, który będzie nam gwarantować zdrowie, ponieważ tym samym znowu zaczniemy hołdować fałszywym ideałom doskonałości. Bardzo często choroba jest daną nam szansą odkrycia w sobie skarbu. Zachowując zdrowie, dalej żylibyśmy na powierzchni życia, zaprzepaszczając naszą prawdziwą istotę. Nie jesteśmy ze swej natury istotami tak wrażliwymi na Boga, byśmy mogli żyć o własnych siłach tak, jakby On tego dla nas pragnął. Często choroba jest głosem Boga, który chce doprowadzić nas do prawdy i wskazać nam ukryty w nas skarb. Chcielibyśmy tu omówić tylko kilka przykładów możliwości nawiązania rozmowy z naszymi chorobami i sposobów, za pomocą których Bóg pragnie doprowadzić nas do ukrytego skarbu. Choroba może się stać szansą odkrycia w nas nowych możliwości, choć równocześnie może się jednak zdarzyć, że będzie ona doprowadzać nas do rozpaczy, że będziemy czuli się bezsilni wobec bólu, który nas dręczy. Często nie umiemy dostrzec najmniejszego sensu w naszych dolegliwościach. Nie umiemy pojąć, co chcą nam dać do zrozumienia. Być może jednak właśnie ten bezsens, ten smutek spowodowany utratą zdrowia, ten mrok bólu otworzy nas na Boga, tak iż zaprzestaniemy wszelkich prób polegania na sobie samym, i poddamy się całkowicie Jego woli.
Zdarza się często, iż księża w trakcie odprawiania Mszy św. zaczynają się obawiać zasłabnięcia. (...)