Nieczęsto to bywa, ale niekiedy wśród skurczonych ludzi, poszarzałych twarzy, spotyka się człowieka, którego błysk oczu, blask twarzy wprawiają nas w podziw. Stajemy wobec takiego człowieka, tak jak zatrzymują się turyści przed rzeźbą Piety Michała Anioła, oczarowani jej pięknem, i pytamy:
- Kim on jest? albo raczej, kto w nim jest, że jego uśmiech jest tak ciepły jak wiosenny promień słońca, budzący co rano zamknięte pąki tulipanów?
Co w nim jest takiego, że jego słowa z taka mocą przywołują moje zakurzone ideały?
Człowiek o szlachetnie ukształtowanej osobowości, noszący w sobie coś z rzeczywistości nieba, jest arcydziełem, które zachwyca nas, skromnych ludzi, przykutych do widnokręgów ziemskich.
Zachwyca, olśniewa, oczarowuje nawet człowiek, który artyzmem dojrzałości potrafił w sobie powiązać to, co ludzkie z Bożą obecnością w sobie. Tylko ci mogą przekazać Boga drugiemu, którzy sami z Nim coś przeżyli.
Dziś, jak chyba nigdy dotąd, potrzeba osobowości ciekawych, jak ciekawy jest Bóg, osobowości bogatych, jak bogaty jest On.
Ciekawi, bogaci, nieprzeciętni, będziemy zachwycać kolegów, przyjaciół, Kościół; czarować Bogiem będziemy wszystkich wokoło.
Aby tak się stało, trzeba być artystą duchowym; trzeba zdobyć umiejętność rzeźbienia w sobie obrazu Boga.
Stąd to rozważanie jest zaproszeniem do pracowni rzeźbiarza osobowości - Chrystusa - Mistrza arcydzieł na ziemi.