Oddajemy do rąk Czytelnika homilie Sługi Bożego Biskupa Jana Pietraszki wygłoszone w Kolegiacie Św. Anny w Krakowie w ciągu ostatniego roku Jego duszpasterskiej pracy, przerwanej niespodziewaną śmiercią w dniu 2 marca 1988 r. Zbiór nosi tytuł Największa Miłość i obejmuje pięćdziesiąt kazań, przeważnie niedzielnych: od 1 stycznia 1987 r. aż po ostatnie kazanie przygotowane na 6. Niedzielę Zwykłą 14 lutego 1988 r., które pozostało niedokończone, ponieważ choroba Księdza Biskupa nie pozwoliła już na jego dokończenie i wygłoszenie.
Geneza tych kazań łączy się ściśle z wyjątkowym wydarzeniem, jakim była trzecia pielgrzymka Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny z okazji drugiego Krajowego Kongresu Eucharystycznego (8-14 czerwca 1987 r.). Stąd więc przepowiadanie Księdza Biskupa Jana w 1987 r. miało na celu przybliżenie wiernym Chrystusa w tajemnicy Eucharystii i przygotowanie ich na spotkanie z Ojcem Świętym Janem Pawłem II, który miał stanąć pośród swoich rodaków i przeżywając wraz z nimi tajemnicę eucharystyczną głosić im prawdę o Sakramencie, Emanuelu-Bogu z nami (por. Mt 1, 23), który "umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował" (J 13,1).
Ksiądz Biskup Jan tak o tym mówił w jednym z ostatnich swoich kazań 24 stycznia 1988 r.: "Wśród wielu prawd ewangelicznych, domagających się naszej wiary, znajduje się i ta, o którą każdy chrześcijanin ociera się, niemal potyka się co dnia, na pewno potyka się w każdą niedzielę. Jest to Ewangelia Eucharystii. Kościół w Polsce został w ostatnim czasie na tę prawdę w sposób szczególnie wyjątkowy uczulony i nakierowany na Rok Eucharystyczny, który rozpoczął Papież w swojej pielgrzymce, a który to rok będzie trwał aż do najbliższego czerwca, praktycznie do najbliższego święta Bożego Ciała. Dlatego też ten temat nie powinien schodzić z myśli, z modlitwy, z nauczania i z zainteresowania Kościoła..."
Głosząc prawdę o obecności Największej Miłości utajonej wśród nas w Najświętszym Sakramencie, wraz z pokornym oddaniem Jej czci, Sługa Boży uwzględnił w swoim przesłaniu wątek, który w całym przepowiadaniu Ewangelii ściśle wiąże się z Eucharystią. Chodzi tu o moralny aspekt zarówno życia indywidualnego, jak i społecznego, przede wszystkim w odniesieniu do takich wspólnot, jak rodzina, szkoła, naród, państwo - z uwzględnieniem ich podstawowych zadań. Eucharystia jest "znakiem sprzeciwu" (por. Łk 2,34) na wszystkich płaszczyznach życia poszczególnych osób i społeczności ludzkich. Ale jest też znakiem przynależności do Tego, któremu się sprzeciwiają.
Opublikowane tu teksty zamykają trwający przeszło pół wieku kaznodziejski trud Biskupa Jana. Warto może przypomnieć, że kiedy w 1961 r. sam przygotował do druku pierwszą swoją publikację pt. Rozważania, obejmującą m.in. głoszone w 1. 1948-1950 kazania o Mszy św., a więc o Eucharystii - na jej czele umieścił jakże wymowne przesłanie. Cytując słowa Chrystusa skierowane do tych, którzy "gorszyli się" obietnicą Eucharystii: "Zaprawdę powiadam wam, jeśli nie będziecie pożywać Ciała Syna Człowieczego i pić Krwi Jego, nie będziecie mieć żywota w sobie. Kto pożywa... ma żywot wieczny" (J 6, 54-55) - dodał:
"Przez tę alternatywę stawia Jezus Chrystus Eucharystię jako sprawę życia i śmierci. Stanowisko to, określające rolę Eucharystii oraz konsekwentnie rolę Mszy św. w Kościele, zmusza nas, byśmy usiłowali zgłębić tę tajemnicę w takim stopniu, na jaki pozwolą nam nasze siły wsparte światłem wiary oraz byśmy wzięli z niej wszystko, co nam Bóg przez nią i w niej dać pragnie".
Książka niniejsza jest świadectwem, że Sługa Boży zgłębiał tę tajemnicę Największej Miłości po sam kres swego życia.Ksiądz Biskup Jan bardzo często kończył homilie modlitwą, chcąc przez to podprowadzić słuchaczy jak najbliżej przed Oblicze Boga, by tam już w modlitewnej konfrontacji osobiście kontynuowali rozpoczęte rozważanie. Wśród wielu takich modlitewnych epilogów przytoczę ten, który odnosi się do Patronki Kolegiaty, w której nauczał: "Jest, moi drodzy bracia i siostry, o czym myśleć modlitewnie u stóp św. Anny dzisiaj w tym kościele (...) Jest więc powód, żeby ojcowie i matki uklękli przed tym obrazem i zaczęli rozmawiać modlitewnie ze św. Anną i czynić rachunek sumienia. Wiele przecież rzeczy jest do naprostowania i do poprawy. Jest powód do gorącej prośby o umocnienie, oczyszczenie chrześcijańskiego życia rodzinnego, o stworzenie nowego stylu myślenia i działania. Święta Anno, której Bóg na początku powierzył troskę nad swoim jednorodzonym Synem, powierzył patronat nad tym, co miał najświętszego. Dzisiaj powierza ci ten ogromny obszar tak niespokojny, tak udręczony (...), zawierający w sobie tyle ludzkiego cierpienia niepotrzebnego. Rozciągnij tę opiekę skuteczną nad rodzinami w naszej ojczyźnie i na całym świecie" (26 lipiec 1987).
Jest jeszcze jeden charakterystyczny rys przepowiadania Ewangelii Eucharystii, jaki objawił się w życiu Sługi Bożego Biskupa Jana - rys Jego bardzo osobisty, a równocześnie głęboko teologiczny i bardzo wymowny, a także wzruszający. Głoszenie Ewangelii Eucharystii - co z taką gorliwością czynił Biskup Jan - jest przepowiadaniem śmierci Pana, dopóki powtórnie nie nadejdzie: "Śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie..." uczy św. Paweł (1 Kor 11, 26). Eucharystia zatem znajduje się na pograniczu tego, co doczesne, i tego, co ponadczasowe, ze szczególnym ukierunkowaniem ku wieczności. Biskup Jan przygotowując wiernych do głębokiego przeżywania tej prawdy, w pewnym momencie sam przekroczył krawędź doczesności.(...)