Na chorych ręce kłaść będą. Modlitwa wstawiennicza we wspólnocie
Cezary Sękalski
wstęp:
W Liście apostolskim Novo millenio ineunte Jan Paweł II wskazał na potrzebę modlitwy, która stanowi nieodzowny element pedagogiki świętości - bez niej niemożliwe jest wypełnienie naszego podstawowego powołania do życia w miłości z Bogiem i braćmi. Ukazując głębię i bogactwo modlitwy chrześcijańskiej Papież zwraca uwagę na ujawniającą się we współczesnym świecie "powszechną potrzebę duchowości, która w znacznej mierze ujawnia się właśnie jako nowy głód modlitwy" (NM133).
Aby ten głód mógł być zaspokajany, aby ci, który pragną pogłębienia swej więzi z Bogiem przez modlitwę, znaleźli taką możliwość, potrzeba, aby "nasze chrześcijańskie wspólnoty stawały się prawdziwymi «szkołami» modlitwy". Nie chodzi przy tym o teoretyczne "kursy doskonalenia" czy instruktaż polegający na wdrożeniu w pewne techniki lub metody. Modlitwa chrześcijańska nie da się ograniczyć do teoretycznej wiedzy, do metod i technik, ponieważ w swej istocie jest najgłębszą relacją osobową. "Szkołą modlitwy" będzie tylko taka wspólnota, w której możliwe jest autentyczne doświadczenie modlitwy w całej jej bogactwie i intensywności.
Musimy wciąż od nowa odkrywać taką modlitwę, w której człowiek nie jest tylko petentem, przychodzącym ze swoją sprawą do "wyższej instancji". Taka modlitwa rodzi się z doświadczenia osobistego spotkania z miłującym Bogiem, jest ufnym zawierzeniem Mu całego życia, radosnym i pełnym wdzięczności wyznaniem, że wszystko, co mam i czym jestem, jest Jego bezinteresownym darem; jest w końcu gorącym pragnieniem głębokiego zjednoczenia "aż po prawdziwe «urzeczenie» serca".