Ponieważ była zaplanowana lekcja o piekle i szatanach, wobec tego nauka odbywała się nie w niebie, ale na łące poza bramą. Aniolątka siedziały więc w prowizorycznej klasie, jedno obok drugiego, w ławkach i, jak zwykle, były bardzo radosne. Wpatrywały się ze zdziwieniem w białą tablicę, której nigdy nie widziały, wetkniętą w jedną z chmurek. Wpatrzone w nią nie zauważały, że w oddali zza chmurek wyglądają od czasu do czasu czarne łebki diablątek, które przysłuchiwały się z najwyższym zainteresowaniem temu, co się dzieje na łące podniebnej. Wreszcie wybiła ósma godzina, otworzyła się brama niebieska, pokazał się w niej Michał Archanioł, jak zwykle radosny i zamaszysty. Wszystkie łebki szatańskie schowały się głęboko w chmurki, a on zwrócony do aniolątek zaczął mówić:
- Jeżeli macie iść na ziemię do pomocy ludziom, to musicie się czegoś dowiedzieć o ziemi, o ludziach i o piekle, i o szatanach - mówił im święty Michał Archanioł, bardzo duży, bardzo piękny, bardzo mądry i bardzo dobry.
- A co to jest piekło? - spytało aniolątko z pierwszej ławki, ze zdziwieniem wielkim w oczętach.
(...)