(...)
Największym problemem naszych czasów, to problem bardzo ludzki: dotyczy on bowiem człowieczego serca. W naszej wsi, która zwie się Ziemią, wszystko ma do czynienia z sercem. To, co drzemie głęboko w ludzkim sercu, wychodzi na jaw we wszystkich dziedzinach życia społecznego.
Zbyt długo uważali ludzie, że stworzenie nowego społeczeństwa to zadanie ministrów i polityków, technokratów i generałów. Ludzie sami siebie muszą ulepszyć, a przez to świat. Jeżeli państwo ma o wszystko się troszczyć i ma być za wszystko odpowiedzialne, wówczas ludzie staną się jeszcze bardziej względem siebie obojętni, bo nie będą czuli się za nic odpowiedzialni.
Ludzie muszą stać się w miłości znowu dla siebie
ludźmi. To wzajemne "stawanie się człowiekiem", z którego rośnie wspólnota, jest procesem kulturowym, który dokonywać się musi w sercu każdego człowieka.
Zaczyna to się w miłości dwojga ludzi, z której powstaje nowy człowiek. Pozwalają mu przyjść na świat, rosnąć i rozwijać się w domowym cieple i bezpieczeństwie.
A swoje uzupełnienie i pełny rozwój następuje tam, gdzie jedni przez drugich w trudzie codziennego życia zostają zaakceptowani i otoczeni szacunkiem.(...)