(...)
Od autora
Powszechnie mówi się, że pobożność polska to pobożność maryjna. Ma to oznaczać najpierw, że w liczne akty religijne chętnie wplatamy postać Matki Bożej. Z Matka Bożą wiążemy wiele miejsc: miast, świątyń, kapliczek, przydroży zdobionych figurkami, dróżek, na których wierni rozważają tajemnice życia, zaśnięcia i wniebowzięcia oraz ukoronowania Maryi. Wiele ołtarzy, obrazów, rzeźb w swej nazwie i treści nawiązuje do osoby Matki Jezusa Chrystusa, do Jej obecności i działania w Kościele lokalnym i powszechnym, oraz do tego, czego już dokonała i nadal czyni. Wyrażają one wiarę Ludu Bożego, że Maryja Matka Jezusa Chrystusa, Syna Bożego w szczególny sposób jest z nami w tych miejscach i jest nam Ona dana przez Boga ku obronie i doskonaleniu naszego narodu. Wyrażają nadzieję, że w tych miejscach i w ten sposób modląc się do Maryi możemy oczekiwać od Niej wielorakiej pomocy. Wyrażają miłość i przywiązanie Ludu Bożego do Niej. Dostrzegalna jest też mnogość świąt maryjnych i tradycji ich obchodzenia, ich uzewnętrzniania,począwszy od różnych formularzy Mszy św. o Najświętszej Maryi aż do ludowych obrzędów. Istnieje wielość form modlitewnych, nabożeństw, pieśni, których motywem i impulsem powstawania i realizowania się jest postać Maryi, Matki Bożej i Matki naszej. To bogactwo kultu maryjnego przekroczyło mury świątynne: weszło na drogi i opłotki, oraz do domów rodzinnych; weszło w środowiska kulturowe - poprzez swoiste misteria, obrzędy (siewu, poświęcenia pól, żniw) i obyczaje. Tego skarbu duchowego i społecznego współistnienia Maryi Matki wśród nas dopełnia muzyka z Nią związana, powieść z Jej postacią w tle, dramaturgia związana z Jej osobą i poezja polska poświęcona Jej roli w naszym życiu.(...)