Cel niniejszej książki jest bardzo skromny. Nie objawia ona niczego nowego. Nie wszyscy jednak wiedzą, o czym ona mówi, a wielu raczej tym się nie interesuje. Wychodząc z przeświadczenia, że lepiej wiedzieć, aniżeli nie wiedzieć, i posiadając możliwość zapoznania się z dużą częścią teologicznej literatury włoskiej i zagranicznej na temat Magisterium Kościoła, uważałem za słuszne udostępnienie mojej wiedzy innym, systematycznie ją porządkując. Czytelnik zatem niech się nie spodziewa nowych teorii lub rozwiązań przyszłościowych, lecz po prostu informacji - która, mam nadzieję, jest obiektywna - o naturze i zadaniach kościelnego magisterium, sprawowanego już nie we "wspaniałym odosobnieniu", lecz w jego żywotnym splocie z funkcjami, posługami i charyzmatami wzbudzanymi we wspólnocie chrześcijańskiej przez Ducha Świętego, abyśmy "żyjąc prawdziwie w miłości sprawiali, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności, dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości" (Ef 4, 15n).
Obstaję przy konieczności informowania, ponieważ, moim zdaniem, panuje w świecie wielka dezinformacja. Nie wszyscy wiedzą, aby dać tylko jeden przykład, że magisterium obejmuje znaczną różnorodność form sprawowania i stopni stosowania jego autorytetu. Wyrażenie "magisterium naucza, że..." jest niewłaściwe i niezupełne, ponieważ wydaje się zakładać, że magisterium jest rzeczywistością jednoznaczną.
W rzeczywistości magisterium jest pojęciem analogicznym, jak to wynika z naszego języka, skoro do terminu "magisterium" dołączamy przymiotniki określające (uroczyste, powszechne, nieomylne, zwyczajne,