"Cześć Boga Izraela jest najpewniejszą rękojmią
zmartwychwstania narodu wybranego".
Robert Martin-Achard
Ezechiel jest człowiekiem pełnym sprzeczności, płomiennym, skrupulatnym, wzniosłym, prostackim, ze skłonnościami barokowymi (17, 1-10; 32, 1-8). Surowe potępienie swoich współczesnych i ich przeszłości łagodzi zapowiedzią odnowy, w której wykorzystuje wszelkie środki, niby jakiś poeta wizjoner, prekursor apokaliptyki. Styl dyskursu Ezechiela jest z łatwością rozpoznawalny. W istocie można go scharakteryzować jednym słowem: surrealizm. Swoją pierwszą wizje (Ez 1) roztacza ze szczegółami olśniewającymi. "Podobny sposób wyrażania pojawia się - powiada Jon Levenson - w opowiadaniu o handlu prowadzonym przez Tyr (Ez 27, 12-24), w którym niemal pedantycznie podane szczegóły mogłyby wprawić w osłupienie najlepszych topografów i specjalistów od kamieni szlachetnych". To samo można by powiedzieć o opisach grzechu Jerozolimy w przeszłości (Ez 8-11) i, a fortiori, o opisie odbudowy, która nastąpi w Jerozolimie (Ez 40-48). Ustanawia on także jedyne w Izraelu prawodawstwo, które nie pochodzi z ust Mojżesza, co czyni zeń jakby nowego Mojżesza. Tak jak jego pierwowzór, Ezechiel widzi ziemię z daleka i nie wolno mu osiedlić się tam (por. Lb 27, 12 n.; Pwt 32,49-52; 34,1-4).(...)