Masoneria (jej początki, organizacje, ceremoniał, zasady i działanie)
Pelczar (pseud. S. J. Korczyński)
notka:
Św. Józef Sebastian Pelczar (pseud. lit. J. S. Korczyński) urodził się 17 1 1842 r., do szkół uczęszczał w Korczynie i Rzeszowie. W 1858 r. wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu. W 1864 r. przyjął świecenia kapłańskie. Podjął studia w rzymskim Gregorianum, gdzie uzyskał doktorat z teologii i prawa kanonicznego. Po powrocie z Rzymu pracował jako wykładowca w seminarium przemyskim, zaś w 1877 r. został mianowany profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykładał na katedrze teologii pastoralnej, historii Kościoła i prawa kanonicznego. W latach 1880/1881 pełnił funkcję prorektora zaś w latach 1882/1883 rektora UJ. Ponadto prowadził Sodalicję Mariańską kapłanów, brał czynny udział w działalności Towarzystwa św. Wincentego a Paulo, Towarzystwa Oświaty Ludowej, Towarzystwa Artystów św. Łukasza, powołał do życia Zgromadzenie Zakonne Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Po 22 latach pracy na krakowskiej Alma mater został mianowany biskupem w Przemyślu (1899). W latach 1902,1908,1914 przygotowywał trzy synody diecezjalne. Zmarł w trakcie przygotowań do czwartego synodu 28 III 1924 r.
Św. Józef Sebastian Pelczar był wybitnym polskim pisarzem katolickim, autorem takich dziel jak: Pius IX i jego wiek, Zarys dziejów kaznodziejstwa w Kościele, Zarys dziejów miłosierdzia, Życie duchowe, Pasterz według Serca Jezusowego, Ziemia Święta i Islam, Jak wielkim skarbem jest religia.